Revolution and Foreign Policy of Iran: The First Decade Revised

نوشتار حاضر درصدد تبيين سياست خارجي دهه نخست جمهوري اسلامي ايران در منطقه خاورميانه در چهارچوب راهبرد توسعه نفوذ انقلابي است. هدف اين راهبرد حفظ انقلاب و نظام سياسي جديد با گسترش مرزهاي انقلاب به خارج از كشور و ايجاد محيط منطقه‌اي مناسب براي تداوم حيات انقلاب اسلامي و توسعه آن بوده است. اين نوشتار كه تلاش مي‌كند از ظرفيت‌ها و مولفه هاي مفهومي نظريه واقع گرايي نو كلاسيك براي تبيين راهبرد توسعه نفوذ انقلابي در سياست خارجي دهه نخست جمهوري اسلامي ايران استفاده كند به اين پرسش مي‌پردازد كه مهمترين عوامل شكل گيري، تداوم و تضعيف راهبرد توسعه نفوذ انقلابي در سياست خارجي ايران در دوره مورد نظر چه بوده است و همچنين سعي دارد تا ابعاد و تغييرات مختلف مربوط به اين راهبرد را مورد بررسي قرار دهد. در اين راستا استدلال مي‌شود كه ساختار و تحولات نظام بين‌الملل و منطقه‌اي متغيرهاي مستقل شكل دهنده، تداوم و تضعيف راهبرد توسعه نفوذ انقلابي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در خاورميانه بوده‌اند، با اين حال تاثيرگذاري اين متغيرها بر سياست خارجي از طريق متغيرهاي ميانجي سياست داخلي مانند ايديولوژي و هويت نظام سياسي جديد، فهم و بينش رهبران از تحولات و همچنين ميزان توان بسيج منابع در راستاي اهداف سياست خارجي صورت گرفته است.

This article tries to explain the Islamic Republic of Iran’s foreign policy towards the Middle East during the first decade of its existence in the framework of the strategy of maximizing revolutionary influence. The goal of this strategy is to pressure the revolution and the new political system by expanding the revolutionʹs borders and creating a favorable regional environment for the survival of the Islamic Revolution and its expansion. This article tries to answer the question of what were the most important factors contributing to the introduction, continuation and decline of the strategy of maximizing revolutionary influence in the I.R.Iʹs foreign policy in the related period, drawing upon the conceptual potentials and elements of neo-classical realism to explain this strategy. It also seeks to study the different dimensions and changes of this strategy. Along these lines, it argues that the structure and developments of the international and regional systems have been the independent variables contributing to the introduction, continuation and decline of the strategy of maximizing revolutionary influence in the I.R.Iʹs foreign policy towards the Middle East. However, the impact of these variables on foreign policy has been carried out through intermediating variables of domestic policy such as ideology, identify of the new political system, leadersʹ perception of developments and capability of mobilizing resources along with the goals of foreign policy