Abstract :
انقلاب اسلامي سال 1357 در ايران موجب بروز تعارضات و اختلافات جدي ميان دولت جديد انقلابي و بسياري از قدرت‌هاي بزرگ و همچنين كشورهاي منطقه گرديد. دلايل بروز اين وضعيت در آثار بسياري از تحليل‌گران سياست خارجي ايران در سال‌هاي بعد به آرمان‌گرايي رهبران انقلابي ايران و تلاش آنها براي صدور انقلاب خود به ساير كشورها نسبت داده شد. اغلب اين آثار بدون توجه به رويدادهاي سال‌هاي اوليه پس از پيروزي انقلاب، ريشه‌هاي اين سياست خارجي تهاجمي را تنها در انديشه و عمل رهبران جديد انقلابي جستجو كرده‌اند. مقاله حاضر با نقد اين رويكرد، تلاش مي‌كند تا براي تاييد اين فرضيه استدلال كند كه ابعاد تهاجمي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران عمدتاً در مجموعه كنش‌ها و واكنش‌هايي شكل گرفت كه طي سال‌هاي 1358 تا 1361 ميان ايران و كشورهاي ذكر شده به وقوع پيوست. به عبارت ديگر، سياست خارجي جديد ذاتاً تهاجمي متولد نشد، بلكه مجموعه‌اي از پيام‌هاي دوسويه در دوره زماني مشخص شده، در شكل دادن به اين هويت جديد موثر بوده‌اند.
Abstract :
The Islamic Revolution of 1979 in Iran led to serious differences and disputes between the new revolutionary government on the one hand and major world powers as well as countries in the region on the other. Many analysts have, attributed this to the idealism of Iran’s revolutionary leaders and their attempts to export the revolution. Often in these works, without paying attention to the events of the years after the revolution, the roots of this aggressive foreign policy are sought in the thoughts and actions of the new revolutionary leaders. This paper, while criticizing this approach, will seek to confirm the hypothesis that the foreign policy of the Islamic Republic of Iran was molded principally by actions and reactions that took place between 1980 and 1983 between Iran and the aforementioned nations. In other words, the new foreign policy was not created to be inherently aggressive, but a series of interactive communications, in the outlined time period, have influenced the contours of this new identity.
