Iran in the American Executive-Legislative Relationship

با دستيابي به يك توافقنامه موقت در ژنو، اكنون دو دولت با تاريخ سياسي آسيب ديده بايد استراتژي ديپلماتيك خود را به قوه مقننه خود ثابت كنند. اين مقاله نقش كنگره امريكا در فرايند توسعه سياست خارجي اين كشور به طور عام و پرونده هسته‌اي ايران به طور خاص را بررسي مي‌كند. به اين منظور، اين مقاله ابتدا به تشريح تاريخ رابطه كاخ سفيد و كنگره و سپس به بررسي ماموريت سخت دولت اوباما براي جلب حمايت كنگره از استراتژي خود مي‌پردازد. اين نوشته شروط مطرح شده از سوي تعداد زيادي از نمايندگان كنگره درمورد توافق موقت هسته‌اي ژنو را بر مي‌شمارد و بدگماني‌ها در مورد توافق نهايي را مطرح خواهد كرد. موضوع مورد بحث شامل خطرات بزرگ سياسي در خاورميانه مي‌شود كه وضع فعلي منطقه را تحت تاثير قرار خواهد داد. احتمال چند شاخگي و تاثيرات آن بر جايگاه نمايندگان كنگره نيز بررسي خواهد شد. در آخر از آنجا كه لابي‌ها به صورت تاريخي نقش اصلي در سياست خارجي امريكا نسبت به خاورميانه داشته‌اند، بحث‌هاي گسترده در مورد اين نقش و چالش‌هاي پيش روي اين لابي‌ها ارزيابي خواهد شد. به طور كلي اين مقاله به بررسي شكلگيري سياست خارجي امريكا در قبال ايران و نقش كنگره در اين فرايند خواهد پرداخت. تلاش بر آن است تا ميزان تاثير سياست داخلي امريكا بر روي ديدگاه كنگره نسبت به ايران نيز مشخص گردد و چگونگي اثر پذيري كنگره از قدرت‌هاي منطقه خاورميانه ارزيابي گردد.

Having reached an interim accord in Geneva, two governments with a tortured political history must now work to sell it and the diplomatic strategy they have laid out to their own constituencies back home. In this paper, the role of the United States Congress in the process of developing American foreign policy in general and, in the current matter of Iran’s nuclear file in particular will be examined. To do so, it describes the history of the relationship between the White House and Congress and then examines the difficult task of the Obama administration to garner support for its strategy in Congress. It reviews the reservations voiced by many in Congress regarding the Geneva nuclear interim accord as well as their misgivings regarding a final agreement. As the matter at hand involves high stake politics in the Middle East, it may carry grave consequences for the status quo in the region. The possible ramifications and the way this effects the position of those in Congress will also be explored. Lastly, since lobby groups have historically had a major role in American foreign policy towards the Middle East, their extensively-discussed role in this case as well as challenges they face will also be touched upon. In general, this paper proposes to describe specifically the way the US policy towards Iran is being formulated and what role Congress plays in the process. Effort will be made to find out to what extent the domestic politics has an impact on the approach of Congress towards Iran and how Congress may be influenced by Middle East regional powers.