بررسي ميزان توافق تشخيص هاي باليني و آسيب شناسي در بيماران مراجعه كننده به بخش آسيب شناسي دانشكده ي دندانپزشكي شيراز ( 1380 تا 1385)

بيان مساله: تشخيص درست، نخستين گام در درمان بيماري است. همخواني تشخيص هاي باليني و آسيب شناسي، بيان كننده ي ديدگاه درست جراح و آسيب شناس در تشخيص بيماري است. هدف: اين پژوهش، با هدف بررسي ميزان همخواني تشخيص باليني و آسيب شناسي آسيب هاي دهان، فك و صورت در بيماران مراجعه كننده به بخش آسيب شناسي دانشكده ي دندانپزشكي، دانشگاه علوم پزشكي شيراز در سال هاي 1380 تا 1385 انجام گرفت. مواد و روش : اين بررسي به صورت تحليلي و گذشته نگر با استفاده از 613 پرونده ي مربوط به بيماران مراجعه كننده به بخش آسيب شناسي در سال هاي 1380 تا 1385 انجام شد. اطلاعات مربوط به سن، جاي آسيب و تخصص پزشك جراح استخراج و با استفاده از آزمون كاي دو و نرم افزار 15 SPSS واكاوي گرديد. يافته ها: در 81 درصد از موارد، تشخيص باليني و آسيب شناسي ضايعه با هم همخواني داشت. بيشترين هماهنگي تشخيص در دهه ي هشتم و كمترين آن در دهه ي نخست به دست آمد. بيشترين ميزان هماهنگي تشخيص باليني و آسيب شناسي در مخاط وستيبول و كمترين آن در ناحيه -ي كام ديده شد. موكوسل و آسيب هاي واكنشي بافت نرم بيشتر از ديگر آسيب ها و تومور هاي خوش خيم غير ادنتوژنيك و آسيب هاي اپي تليالي كمتر از همه به صورت باليني تشخيص داده شدند. نتيجه گيري: بر پايه ي نتايج به دست آمده از اين بررسي، افزايش آموزش هاي لازم، دقت بيشتر پزشكان به نشانه هاي باليني و تعامل هر چه بيشتر جراح و آسيب شناس براي تشخيص و درمان بهتر بيماران لازم است. واژگان كليدي: تشخيص باليني، آسيب شناسي، ميزان تواف

Statement of Problem: A correct diagnosis is the first step of treatment. The correspondence of clinical and histopathologic diagnosis is an indicator of the correct opinion of the surgeons and pathologists in diagnosis. Purpose: This study aimed to evaluate the agreement rate of clinical diagnosis and histopathologic reports of the patients referring to oral pathology department of Shiraz dental school from 2001-2006. Methods and Material: In an analytic, retrospective study on 613 files of patients from the archive of oral pathology department, data on the age, site and surgeon were collected and analyzed by SPSS software using Chi-square test. Results: Eighty one percent of the clinical diagnoses were confirmed with the pathologic reports. The greatest concordance was observed in the 8th decade and the lowest, in the first decade of life. The highest percentage of correct diagnosis was found in the vestibular mucosa, and the lowest in the palate. The highest percentage of agreement was observed for the mucocele and reactive soft tissue lesions, and the lowest for the benign non-odontogenic tumors and epithelial lesions. Conclusion: According to these results, more effective education, the exact clinical examination of the patients and more surgeon- pathologist correlations are necessary.