التقابل في الصحيفه السجاديه واثره في الانسجام

در پي گسترش علوم در تمامي زمينه ها بخصوص ادبيات، نظريات جديدي پديدار گشت كه متون را با نگاهي نو و متفاوت از آنچه در قديم به آن عادت كرده ايم، تجزيه و تحليل مي كند. در پرتو اين نظريات ادوات و وسايل تعبير و بيان نسبت به علوم قديم تغيير يافت. از رايج ترين و مشهورترين اين نظريه ها، نظريه هاي مربوط به زبان شناسي متن است كه متن را يك كلام بهم پيوسته داراي انسجام و وحدت آشكار مي داند كه آغاز و پاياني دارد. انسجام از بارزترين ويژگي هاي متن است كه زبانشناساني نظير هاليدي و رقيه حسن در كتابي با همين عنوان از آن سخن گفته اند. و عوامل مختلفي نظير تقابل كه باعث ايجاد پيوند بين اجزا متن مي شود را ذكر كرده اند. تقابل نوعي هم آيي از همنشيني واژگاني است كه با گونه هاي مختلف خود نقش برجسته اي در انسجام و پيوستگي متن ايفا مي كند. اين تقابل يكي از شايع ترين روابط معنايي در صحيفه سجاديه است، به طوري كه يك ويژگي سبكي متمايز در آن محسوب مي گردد. اين مقاله در نظر دارد با روش توصيفي - تحليلي به بررسي اين گونه بديعي به عنوان يكي از عوامل انسجام در صحيفه سجاديه بپردازد. نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه اسلوب تقابل در صحيفه، نقش بارزي در زيباسازي متن به عنوان يك آرايه معنوي در پرتو بلاغت قديم ايفا مي كند و يكي از برجسته ترين عوامل انسجام متن در پرتو زبان شناسي هاي جديد بشمار مي رود. به طوري كه اين پيوستگي و انسجام از محدوده يك يا چند جمله فراتر مي رود و تمامي دعاها را به عنوان يك متن به هم گره مي زند، كه پيرامون محور تقابل بين حق و باطل كه در قالب كلمات سفيد و سياه جلوه گر مي شوند، در گردشند.

Following the development of sciences in all various aspects especially in literature, new concepts are appeared analyzing texts with a new and different look at what we have traditionally used to. In light of these comments, the instruments of interpretation have been changed in comparison with ancient times. Theories of context linguistic are among the most common and well-known theories in which, a context is believed as a continuous, coherent and apparent unity structure with no beginning and ending. Coherence is an obvious qualification of a text about which, some great linguists like Holiday and Roghayyeh Hassan have discussed in a book with the same title. They have argued about various factors such as confrontation that cohere different parts of text. Confrontation is a kind of conformity among different words which play significant role in coherence and continuity of text. This confrontation is one of the most common semantic relations in Sahifeh Sajjadieh; so that, it is being considered as a distinctive stylistic feature. This paper tries to consider this wonderful style with a descriptive-analytical method as one of the factors of coherence in Sahifeh Sajjadieh. The results show that the method of confrontation in Sahifeh Sajjadieh has a great role in beautification of context as an intellectual array under the light of old rhetoric, and is one of the greatest factors to cohere the context under the light of new linguistics. So, such a continuity and adherence is beyond one or more sentences and ties all prayers to each other as one text which are circling around contrast axis between right and wrong in the form of white and black words.