تَشْكِيلُ اللُّغهِ وبِنَا ُ الاُسْلُوب في شعر ادريس جمّاع

اين پژوهش شكل گيري زبان و ساختار سبك را در شعر «ادريس جمّاع» مورد مطالعه قرار مي‌دهد، و نتيجه مي گيرد كه تحصيل او در دانشكده دارالعلوم و اطلاع يافتن از جنبش‌هاي نوگرايي شعري (آپولو - مهجر) در ازاي شكل گيري پيوندهاي زباني جديد كه بيانگر روحيه او و روحيه عصر اوست وي را از عبارات آماده و كنكاش‌هاي سنتي دور ساخته است. تكنيك‌هاي سبكي و ابزارهاي لغوي او در بيان گفتمان شعري خويش متنوع گشت. به عنوان مثال صنعت تكرار او، وسيله‌اي براي تاكيد وضرورت معاني مورد نظر قرار گرفت، وعلاوه برجملات معترضه و نكره آوردن نامها ووجود منولوگ داخلي، ضماير نيز در بالابردن شان اشخاص به كار گرفته شد. زبان او در كنار برخي ناپختگي هاي نثري، از الفاظ كليشه اي نيزخالي نيست. ادبيات شعري وي دليلي بر تمايل شديد او در بكارگيري صداهاي قوي ومهموس بوده و بيانگر تمركز احساسات وعواطف اوپيرامون وطن(زندان وآزادي) و طبيعت وجاودانگي است.

This research examines the background of the linguistic expression and the constructions in the poetry of Jammah. It concludes that studying the poetic renewal movements has led him to move away from ready-made expressions and traditional cliché, so that the use of new linguistic constructions reflects the spirit of his time. His stylistic techniques and tools include repetition, synonymy, substitution, pronouns, and the narrative (internal monologue). However, his language includes cliché words from dictionaries, and suffers from some crude prose. His poetry shows his inclination to use strong and tangible words and reveals his emotional occupation with patriotism (prison and freedom) and nature and immortality