التبادل الفونيمي عند "البيضاوي" في جهوده التفسيريه

بدون ترديد، زبان‌شناسي نوين در همه‌ بخشها و سطوح زباني تحولات و پيشرفت چشمگيري داشته است. اما چنين تحولاتي بيشتر در بعد سيستماتيك بودن كوششهاي زبان‌شناختي است؛ چه پيشينيان از نظر آشنايي به اصول و ريشه‌هاي قضاياي مربوط به حوزه‌ زبان‌شناسي دست كمي از دانشمندان معاصر نداشته‌اند. اين مقاله به بررسي آراي يكي از مفسران گذشته به نام عبدالله بن عمر بيضاوي مي‌پردازد، وي آرايي در تفسير مشهور خود پيرامون يك پديده‌ زبان‌شناختي ارايه داده كه امروزه زبان‌شناسان آن را "جانشين سازي واجي" phonemic commutation ناميده‌اند و معياري براي بازشناختن آواهاي زباني قرار داده‌اند. باشد كه از لابلاي اين كوشش متواضعانه جلوه‌گر افتد كه ميراث علمي و معرفتي پيشينان مي‌تواند شالوده‌ كوششهاي علمي و معرفتي نوين قرار گيرد.

It stands to reason that modern linguistics has gone through an immense development at diverse linguistic levels. However, such developments have often happened in the systematic dimension of the current linguistic enterprises, as the preceding scholars have not been less familiar with the origins and principles of the field than the contemporary linguists do. The present paper concerns itself with investigating the ideas of Abdullah Ibn omar Beyzavi, a preceding scholar whose ideas have been introduced in his popular interpretation of a linguistic phenomenon, called "phonemic communication", which is nowadays applied by the contemporary linguists to distinguish the linguist phones. The paper aims at giving insights into understanding the very fact that the literature and the intellectual heritage of the preceding scholars can be the base of the modern intellectual and academic endeavors.