La quête de soi à travers les habitus transgénérationnels dans les récits de filiation d’Annie Ernaux

آني ارنو خود را "پناهنده اجتماعي" به حساب مي آورد و با اين تصور از خويش، در داستان زندگي گذشتگانش غوطه ور مي شود تا حلقه گمشده اي كه وي را به ريشه هايش پيوند مي دهد بيابد. او در پي تعالي اجتماعي خود متحمل چنين فقداني شده است. اين فقدان وي را مجبور به جستجوي خويشتن از خلال آرشيو هاي خانوادگي خود، مي نمايد. جستجويي به وسعت خلق گونه اي نو در ادبيات به نام روايات نسبي كه نام ارنو را به عنوان يكي از پيشقراولان در خودجاي داده است. دو اثر او، جايگاه و زن كه به ترتيب مملو از تصاوير پدر و مادر وي مي باشند، جايگاه هاي مناسبي هستند براي ظهور تفكرات ترارشته اي وي كه يكي از ويژگي هاي اين گونه روايات نيز مي باشد. در واقع، ارنو با درپيش گرفتن همان جهان بيني نسبي بورديو، نه تنها به قلم خود غنا مي بخشد، بلكه آنرا با جوهر جامعه شناسي رنگ و لعاب مي دهد. دانش او از جامعه شناسي بورديو، او را به نوعي از خود-تحليل جامعه شناسانه سوق مي دهد. اين گونه تحليل براي وي اين امكان را فراهم مي سازد كه شباهت ها و اختلافات موجود در منشها كه وي را از پيشينيانش دور و يا نزديك مي نمايد، را تميز دهد. او گذشته خود را تا سه نسل به عقب بر مي گرداند تا به جستجوي خويشتن از خلال اين منشهاي ترا نسلي بپردازد. در مقاله حاضر، بر آنيم تا نشان دهيم چگونه ارنو با استفاده از مفاهيم بورديويي از قبيل منش، موفق به چنين جستجويي مي شود.

Se considérant comme une « Transfuge de classe », Annie Ernaux, se plonge dans l’histoire de ses ascendants pour trouver le lien perdu avec ses origines. Cette perte qu’elle a subie à la suite de son ascension sociale la mène à entreprendre la quête de soi à travers son archive familiale dans un genre dont elle est devenue l’avant-garde et qu’on nomme des « récits de filiation ». La Place et Une Femme, imprégnées des figures parentales sont des lieux par excellence de la manifestation de la transdisciplinarité. La vision relationnelle du monde de Pierre Bourdieu qu’emprunte Ernaux enrichit sa plume et l’encre du teint sociologique. Ses connaissances de la sociologie de Bourdieu la mène à une auto-socioanalyse à travers laquelle elle discerne les ressemblances et les différences d’habitus qui l’approche ou l’éloigne de ses origines. Son passé remonte jusqu’à trois générations pour mener une quête de soi à travers ces habitus transgénérationnels. Le présent article aura pour visée de montrer comment Ernaux parvient à cette quête par le biais du concept bourdieussien de l’habitus.