Autofiction doubrovskienne ou fiction au service de la vérité autobiographique?

مساله‌اي كه دنياي ادبيات معاصر فرانسه در حوزه ي اتوفيكسيون با آن مواجه است، ريشه در دو مورد دارد: از سويي منتقدان در ارايه‌ي تعريف واحدي از اين مفهوم به نقطه ي اشتراك نمي‌رسند و از ديگر سو در آثار نويسندگان فعال در اين زمينه هم مشابهت و يكساني به چشم نمي خورد. به عنوان مثال، در حالي كه سرژ دوبروسكي (Serge Doubrovsky) بر لزوم پرداختن به واقعيت در اثر تاكيد مي‌كند، نويسندگان ديگري همچون ونسان كولونا (Vincent Colonna) و ژرار ژنت Gérard Genette))، وجود عنصر تخيل )فيكسيون( را در اتوفيكسيون ضروري مي دانند. بنابراين، مشكل به جايگاه تخيل در اتوفيكسيون برمي گردد. در پژوهش حاضر برآنيم تا به بررسي نقش تخيل در آثار دوبروسكي بپردازيم و تلاش خواهيم كرد پاسخي براي اين پرسش بيابيم كه آيا تخيل، نويسنده را از مفهوم حقيقت دور مي سازد يا بر عكس به تحكيم جايگاه اين مفهوم در اثر كمك مي كند.

La problématique de l’autofiction qui domine la sphère de la littérature française contemporaine vient d’une part de la difficulté des critiques de se mettre d’accord sur une définition et d’autre part de la divergence dans les pratiques des autofictionneurs. Alors que Serge Doubrovsky exige un pacte référentiel, d’autres comme Vincent Colonna et Gérard Genette demandent un pacte de lecture fictionnel. De ce fait, le problème réside dans la place de la fiction dans l’autofiction. Dans cette recherche, nous nous proposons d’étudier la fonction de la fiction dans lʹautofiction doubrovskienne afin de comprendre si elle éloigne lʹauteur de la notion de la vérité, ou, inversement, aide ce dernier à assurer la référentialité dans son œuvre.