Abstract :
برعكس نظريه پردازان و بعضي از تحليلگران كه براي رسيدن به واقعيت نقد، به صورت مسيله ترجمه ونوع آن يعني ترجمه هاي هنري، كلمه به كلمه و يا مفهومي پرداخته اند، آنتوان برمان، فيلسوف وترجمه شناس زبان فرانسه، در درجه اول بحث در باره تجربه و تامل را بيش مي كشد زيرا نرجمه در نهادش به صورت تجربه و تامل است. براي كسب تجربه و تحليلي دقيق، مواخذه جز كلمه كه شامل آواها، ايجاز، ضرب آهنگ ها، علامت گذاري ها مي شود، بايد در نهاد ترجمه صورت گرفته باشد. براي يك تحقيق اين چنيني، بايد ترجمه ي اثر در زمان هاي مختلف لااقل دو بار انجام شود تا قياس به معقول و تفاوت بين دو فضا و دو زمان آشكار شود. پس در ترجمه هاي قديمي آن جا كه احتمال كاستي ها و تحريف بيشتر است بايد تخريب صورت گيرد.
در واقع، با تحقيق روي ترجمه هاي غربي، برمان، همچون شليرمارشه، تقسيمي به گونه ي سنتي و جديد انجام مي دهد. ترجمه هاي سنتي: قوم مدار، افراط كار متني و افلاطوني تشخيص داده مي شوند زيرا نويسنده را آزاد گذاشته و بنا بر ذوق وقريحه ي خواننده گفتمان ترجمه يي را مد نظر دارد. در حاليكه ترجمه هاي جديد بخصوص در فرانسه بر اساس مكتب ترجمه ي رمانتيك هاي آلماني از قرن 19، به گفتمان نويسنده پرداخته و خواننده را آزاد گذاشته است. برمان با تقسيم بندي شفاف، ابزاري براي نقد بدست داد تا جايي كه ممكن است حق هيچ آوا و جز كلمه اي ضايع نشود وتواني به دست آيد كه به دست مايه ي زباني ديگر فرهنگ ها توفيق يابيم كه نه تنها از اين طريق شناخت علم ترجمه جايش را باز كند، بلكه انجماد دانش عميق زبان مادري ذوب شود و به سطح زبان هاي پيشرفته برسد.
Abstract :
Pour la première fois un philosophe traductologue, Antoine Berman, offre ses expériences basées sur l’école de la traduction des romantiques allemands. Ses cours sont publiés plus tard dans un livre intitulé La traduction et la lettre ou l’auberge du lointain (1999). Au contraire des théoriciens traditionnels qui voulaient la restitution embellissant du sens et les analystes de certaines traductions concrètes, lʹobjectif de Berman est de transformer la traduction dont la formulation date depuis Bergson. Il vise juger une traduction littéraire par une vue critique au sens propre et particulier dans la lignée de Kant et de Benjamin, c’est-à-dire la traduction basée sur l’expérience et la réflexion du traducteur dans le respect à la lettre; un parcours qui éclaircit la notion de l’étranger et de l’étrangeté, la correspondance à l’original et à sa langue, et la nécessité de faire œuvre dans le texte d’arrivée au profit de la langue maternelle littéraire supérieure par apport du niveau normal, prolongée dans les polyphonies des koinai. Or, le critique de traduction rend conscient le traducteur à la polyphonie dialectale, c’est-à-dire avoir le tact de la connaissance de sa langue maternelle qui ne pourrait pas être forcément la langue nationale. Aussi, le pouvoir d’habiter, plus que ces deux langues cibles, sur ce que Berman appelle la langue Reineou une troisième langue. Telle est la dimension à explorer par le critique de traduction que nous allons étudier dans les limites de ces pages.
