Modes de transgression : l’écriture francophone africaine et les tendances de la théorie postcoloniale

با نگاهي به ادبيات پسااستعماري متوجه بروز گرايشهاي جديد در ادبيات آفريقايي مي شويم كه سعي دارند بر برتري ادبيات اروپامحور غلبه كنند. در مقاله حاضر نشان خواهيم داد نويسندگان پسااستعماري آفريقاي فرانسه زبان به مثابه تخطي گراني هستند كه قواعد ادبيات اروپامحور را از آن خود كرده، از آن تخطي مي كنند و بدين ترتيب يادآور رياليسم جادويي و زباني براي دريافت واقعيات پيرامون هستند. اين نويسندگان، الگوي اروپايي را از ادبيات تربيتي پسااستعماري و از متون خودقوم نگار حذف مي كنند تا چشم انداز هويتي جديدي را بگشايند كه بيگانه نگاري و بومي نگاري را به دور افكنده، زبان اروپايي را در اختيار خود قرار داده و داستانهاي بلند اروپايي را به مبارزه بطلبند.

Regards sur la littérature postcoloniale nous révèlent une manifestation de ses nouvelles tendances dans la littérature africaine qui tente de répondre au Centre impérial et de bouleverser l’hégémonie littéraire eurocentrique. Notre étude nous conduit à percevoir les écrivains postcoloniaux de l’Afrique francophone comme transgresseurs qui s’approprient et transgressent les canons eurocentriques littéraires, évoquant la mode du réalisme magique et linguistique pour cerner toutes les réalités périphériques. De Bildungsroman postcolonial et du texte autoethnographique, ces écrivains déconstruisent le paradigme européen pour s’ouvrir une nouvelle perspective identitaire qui rejette l’exotisme et l’indigénisme, tout en appropriant l’idiome européen pour mettre au défi les grands récits de la représentation eurocentrique à l’égard de l’Afrique.