بررسي اثر دو طرح تراش چمفر و شولدر بر مقاومت به شكست رستوريشن هاي تمام سراميك اينسرام

بيان مساله: يكي از دشواري هاي بزرگ روكش هاي تمام سراميكي امكان شكستن آن ها در برابر نيروهاي اكلوزالي است. با اين رو، اطلاعات كافي درباره ي مقاومت به شكست روكش هاي تمام سراميك در طرح تراش هاي گوناگون در دسترس نيست. هدف: هدف از اين بررسي آزمايشگاهي، مقايسه ي اثر دو طرح تراش (چمفر و شولدر) بر مقاومت به شكست رستوريشن هاي تمام سراميك اينسرام بود. مواد و روش: بر روي يك دندان پرمولر نخست ماگزيلا كه به منظور درمان ارتودنسي كشيده شده و داراي پوسيدگي و ترك نبود، لبه ي چمفر 50 درجه (7/0 ميلي متر) تراشيده شد. 10 بار قالب گيري توسط پلي وينيل سايلوكسان انجام گرديد. براي ساخت داي، اين قالب ها توسط اپوكسي رزين ريخته شدند. سپس، بر روي همان دندان لبه ي چمفر 50 درجه توسط فرز الماسي به شولدر90 درجه (يك ميلي متر) تبديل گرديد. دوباره 10 بار قالب گيري انجام و 10 داي رزيني ديگر ريخته شد. قالب گيري از روي هر يك از داي هاي رزيني توسط پلي وينيل سايلوكسان انجام و توسط استون داي ريخته گرديد. كور آلومينا به ضخامت 5/0 ميلي متر بر روي 20 داي حاصله در آزمايشگاه ساخته شد. كورهاي آلومينا توسط پاناويا بر روي داي هاي رزيني سمان شدند و زير آزمون مكانيكي توسط يونيورسال دستگاه آزمايشي قرار گرفتند. نمونه ها از نظر جاي شكست توسط مشاهده و ميكروسكوپ استريو بررسي شدند. واكاوي آماري داده ها توسط آزمون تي انجام گرفت. يافته ها: ميانگين نيروي منجر به شكست در لبه ي چمفر برابر 18/610 نيوتن (79/58SD =) و در لبه ي شولدر برابر 72/502 نيوتن (83/105=SD) بود. آزمون آماري تي اختلاف معنادار را نشان داد (05/0 p < ). نتيجه گيري: نتيجه ي اين پژوهش رابطه ي ميان طرح تراش و مقاومت به شكست را نشان داد و طرح تراش چمفر ويژگي هاي بيومكانيكايي بهتري در رستوريشن هاي آلومينا در ناحيه پشتي و به صورت تك روكش داشت. اين ممكن است به دليل يونيتي قوي در لبه ي چمفر باشد.

Statement of Problem: One of the major problems of the all ceramic restorations is their probable fracture against the occlusal force. However, there is not enough information about fracture resistance of all the ceramic crowns in different finishing lines. Purpose: The aim of present in-vitro study was to compare the effect of two marginal designs (shoulder and chamfer) on the fracture resistance of all ceramic restorations, Inceram. Methods and Material: On an extracted caries–free first maxillary premolar a 50-degree chamfer margin (0.7 mm) was prepared. Ten impressions were taken using a polyvinylsiloxane. The impressions were poured with epoxy resin to fabricate the dies. The same tooth was retrieved and the 50-degree chamfer was converted into a 90-degree shoulder margin (1mm). Ten impressions were prepared and 10 more epoxy resin dies were fabricated. The impressions of each epoxy resin die were taken using polyvinylsiloxane impression material and poured with die stone. Alumina cores with a thicknes of 0.5mm were fabricated on the stone dies in a dental laboratory. The alumina cores were then cemented with panavia on the epoxy resin dies and underwent a fracture test with a universal testing machine. The samples were then investigated regarding the origin of the failue. The statistical analysis was done using T-test. Result: The mean value of the fracture resistance for the chamfer samples was 610.18±58.79 N and that of the shoulder samples was 502.72±105.83 N. The studentʹs T-test revealed a statistically significant difference between the groups ( p < 0.05). Conclusion: The results of this study indicate a relationship between the marginal design and fracture resistance. A chamfer margin could improve the biomechanical performance of the posterior single crown alumina restorations. This might be due to the strong unity in the chamfer margin.