بررسي اثر مرحله ي اول درمان پريودنتال بر ميزان آنزيم آسپارتات آمينو ترانسفراز (AST) بزاق

بيان مساله: با توجه به ارتباط قوي ميان فعاليت آنزيم آسپارتات آمينو ترانسفراز (AST) و بيماري پريودنتال شايد بتوان از آن به عنوان نشانگر در تشخيص و ارزيابي درمان استفاده كرد. هدف: اين بررسي، با هدف تعيين تاثير مرحله ي اول درمان پريودنتال بر ميزان AST بزاق در بيماران مبتلا به پريودنتيت متوسط تا پيشرفته-ي ارجاعي به بخش پريودنتيكس واحد دندانپزشكي، دانشگاه آزاد اسلامي تهران در سال 1386 طراحي و اجرا گرديد. مواد و روش: در اين بررسي، كه به روش كار آزمايي باليني (مقايسه ي پيش و پس) انجام شد، شمار 33 بيمار با ميانگين سني 75/9±45 سال مبتلا به پريودنتيت متوسط تا پيشرفته انتخاب شدند. پلاك نمايه اي، ميزان چسبندگي باليني، عمق پروبينگ، خونريزي پس از پروبينگ و AST بزاق دو ماه پيش و پس از مرحله ي اول درمان پريودنتال براي همه ي بيماران اندازه گيري شد. براي بررسي و مقايسه ميزان تغييرات، از آزمون هاي تي زوج (Paired T-Test) و نشانه دار ويلكاكسون (Wilcoxon Sign Test) استفاده گرديد. يافته‌ها: پلاك نمايه اي، عمق پاكت، ميزان چسبندگي باليني و خونريزي به دنبال پروبينگ پس از درمان مرحله ي اول پريودنتال كاهش چشمگيري داشتند (05/0 p < ). ميزان AST از 5/15±3/40 به 1/12±32 كاهش يافت ( 01/0 p < ). نتيجه‌گيري: با توجه به كاهش معنادار ميزان AST بزاق به دنبال درمان پريودنتال مي توان از آن به عنوان يك نمايه ي بيوشيميايي براي ارزيابي نتيجه ي درمان پريودنتال استفاده نمود.

Statement of Problem: Due to the significant correlation between salivary AST activity and periodontal disease, AST activity can be used as a useful marker for monitoring of the periodontal disease. Purpose: The aim of this study was to determine whether the initial phase of periodontal treatment could modify the salivary AST level in patients with moderate to severe periodontitis referred to Periodontics Department of Islamic Azad University, Dental school Tehran (1386). Materials and Method: In this clinical trial study (before & after), 33 patients (mean age of 45±9.75) with moderate to severe periodontitis were selected. Plaque index, pocket depth, clinical attachment level, bleeding on probing and salivary AST were determined before and two months after the initial phase of periodontal treatment for all patients. The effects of treatment were assessed by Paired-T and Wilcoxon Sign tests. Result: Following phase I periodontal treatment, plaque index, pocket depth, clinical attachment level and bleeding on probing decreased significantly ( p < 0.05). Salivary AST changed from 40.3±15.5 to 32±12.1 ( p < 0.01). Conclusion: Based on the statistically significant decrease in the salivary AST level after the initial phase of periodontal treatment, this biochemical marker may be used for evaluation of periodontal treatment. Key words: Periodontal disease, Scaling and rootplaning, Aspartate aminotransferase