Saadi et le symbole de la « Rose » dans le langage poétique de Marceline Desbordes-Valmore (Les Roses de Saadi) et de Leconte de Lisle (Les Roses d’Ispahan)

مقاله حاضر در نظر دارد با تكيه بر نظريه ي « تعبير كلام » ارسطو به پيوند ميان زبان و شعر بپر دازد و خلاقيت شعري مارسلين دبرد والمور (گلهاي سعدي از ديوان اشعار) و لكنت دو ليل (گلهاي اصفهان از مجموعه اشعار تراژيك) را آشكار سازد. بدين ترتيب « قريحه » و « ظرافت كلام » براي كشف فضاي شاعرانه ايران با رويكردي تخيلي دو مضمون اساسي اند كه در آن نمادها (سمبلها) براي تسكين روح نا آرام اين دو شاعر كه تحت تاثير كلام سعدي و يا ديگر شعراي ايراني بوده‌اند? زباني مشترك تلقي مي‌شوند. اين مقاله بر آن است تا با پژوهشي در مفاهيمي چون احساس گرايي (گل رز) و معنويت گرايي (وجود) نقش روح بخش شعر ايراني را در الهامات شاعرانه مارسلين دبرد والمور و لكنت دو ليل جستجو كرده و نشان دهد كه ايران مي‌تواند فضاي مناسبي باشد براي سرودن اشعار غنايي كه اميد و كمال معنوي آن يكي از وي‍ژگيهاي ادبيات شرقي محسوب شود.

Cet article a pour objet de mettre en évidence le rapport entre la poésie et la langue de façon à étudier, en nous appuyant sur le traité d’Aristote, De l’interprétation, la création poétique de Marceline Desbordes-Valmore (Les Roses de Saadi in Poésies) et celle de Leconte de Lisle (Les Roses d’Ispahan parus dans poèmes tragiques) passionnés par Saadi ou autres poètes iraniens. En fait, le goût et la délicatesse sont deux termes essentiels pour découvrir l’espace poétique de l’Iran dans une approche imaginaire où les symboles deviennent la langue commune de leur âme exaltante. Ainsi, la beauté exotique de l’Iran sera examinée par les différents critères dont le sensualisme (Rose) et le spiritualisme (Etre) qui constituent la trame de l’inspiration poétique de Marceline Desbordes-Valmore et de Leconte de Lisle pour la découverte de la poésie lyrique.On tentera de montrer que l’espace de l’Iran pourrait être un lieu convenable pour la composition des poèmes lyriques à travers lesquels l’espoir et la perfection morale représentent la particularité de la littérature orientale.