وظايف الدّلاله المجازيّه لحقل الدّين في شعر السّيّاب

قرآن مجيد و انجيل دو منبع اصلي به شمار مي روند، كه شاعران معاصر عرب براي اظهار نظرات و ديدگاه شان، به آنها اهميت داده اند. شايد «سياب» از پيشگامان اين زمينه باشد. وي شاعر هوشيار و بافراست بود طوريكه توانست از مواضع اصيل، ارزش هاي مختلف و نمادهاي خيال پردازانه استفاده كند. اين روش باعث هم آشكار كردن تجربه ي خود شاعر، و هم براي بيان تجربه عمومي و انساني فراگير مي باشد. وي هنگامي كه نمادهاي سر پيچي، دشمني و نابهنجاري به شخصيت ها، جاها و گروه ها را در جهان امروزي نمايش داده است، يك واقعيت پر از شكاف هاي ويراني، نگراني، انزجار و شكايت را مجسم مي كند. نه فقط اين بلكه استفاده ي وي از نماد مومن صبور و قهرمان فداكار، به عنوان يك الگوي پيشگام، يك رستاخيز تمدني كه در شرق و غرب جهان عرب مي باشد، و از عراق شروع مي شود، وي اين مساله را با نگاه و ديدگاهي ژرف تر از همه ديدگاه هاي ايديولوژيك به تصوير مي كشد.

The Holy Quran and the Bible are two main sources used by contemporary Arab poets in expressing their views and opinions. Al Syyab is probably a pioneer. He was a clever and adept poet who could employ noble stances, various values and imaginative symbols. These strategies caused the materialization of the poet’s personal intentions and the expression of general and human experiences. When he displays symbols for disobedience, enmity, and abnormalities in people, places and communities, he shows realities of destruction, fear, and discontent. Moreover, he employs the symbols of patient righteous man and selfless hero as a model; he presents a revival of civilization in the east and west of the Arab world, which starts at Iraq. He displays this with a farsighted vision which is deeper than the ideological positions.