The Relationship of Decision-Making Styles and Attributional Styles in Addicted and Non-addicted Men

مقدمه: يكي از آسيب‌هاي اجتماعي كه جامعه ما نيز به آن مبتلا است و براي گروه‌‌هاي مختلف مردم مشكل ايجاد مي‌كند، پديده اعتياد به مواد مخدر مي‌باشد كه حاكي از بروز يك مشكل جدي در سلامت جسمي، رواني و اجتماعي در جامعه است. داشتن مهارت‌‌هاي اجتماعي در پيش‌گيري از اعتياد نتايج مثبت و موفقيت آميزي را به وجود مي‌آورد. توانايي تبيين صحيح وقايع و سپس تصميم گيري مناسب يكي از اين مهارت‌ها محسوب مي‌شود. اين مطالعه به منظور بررسي و مقايسه سبك تصميم گيري و سبك اسنادي معتادان و غيرمعتادان و نقش آن‌ در اعتياد انجام گرفت. روش‌ها: در اين پژوهش علمي– مقايسه‌اي، 200 نفر مرد معتاد و غيرمعتاد به صورت تصادفي انتخاب شدند. از پرسش‌نامه‌هاي سبك تصميم گيري و سبك‌هاي اسنادي براي بررسي اين افراد استفاده شد. جهت تحليل داده‌ها، آزمون‌هاي آماري t مستقل و همبستگي Pearson مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: داده‌هاي به دست آمده از 81 نفر معتاد و 90 نفر غير معتاد حاكي از آن بود كه اين دو گروه در سبك تصميم گيري منطقي تفاوت معني‌داري داشتند (05/0 > P). بين سبك تصميم گيري منطقي و اسناد خوش بينانه رابطه منفي (05/0 > P؛ 305/0- = r) و بين سبك تصميم گيري منطقي و درماندگي آموخته شده رابطه مثبت وجود داشت (01/0 > P؛ 309/0 = r). نتيجه‌گيري: افراد معتاد در تصميم گيري كمتر منطقي هستند. معتاداني كه دچار درماندگي آموخته شده ‌باشند نيز كمتر منطقي بوده، اسناد خوش بينانه‌اي ندارند. اين يافته‌ها ضرورت توجه به عوامل روان‌شناختي و شناختي در پيش‌گيري و درمان اعتياد را خاطر نشان مي‌سازد.

Background: One of social problems which has affected our society and resulted in problems for different groups of people is drug abuse. This issue indicates a serious psychological, physical and social problem in community. Social skills have positive and successful influences in prevention of substance abuse. This includes the ability to explain events correctly and then appropriate decision making. This study compares decision making styles and attributional styles between addicted and non addicted men to recognize their role in addiction. Methods: In this study, 200 addicted and non addicted men were randomly selected. Decision-making style and attributional style questionnaires were used. Data analysis was performed by independent Student’s t and Pearson correlation tests. Findings: The study population included 81 addicted and 90 non-addicted men. Addicted and non addicted men were significantly different in rational decision-making style (P < 0.05). Negative relationship was found between rational decision making and optimistic attribution style (r = -0.305, P < 0.01) and direct relationship was found between rational decision making and learned helplessness (r = 0.309, P < 0.01). Conclusion: Our study showed that addicts are less rational in decision making and addicts that developed learned helplessness were less rational and did not have optimistic attribution style. These issues show that addiction institutions and therapists have to pay attention to cognitive factors for addiction prevention.