Association between serum levels of vitamin D and chronic periodontitis in premenopausal women in Yazd

مقدمه: بيماري پريودنتال يك بيماري التهابي مزمن شايع است كه به عنوان علت اوليه ي از دست رفتن دندان در اثر تخريب بافت پريودنتال در نظر گرفته مي شود. مطالعات مختلف نشان داده اند كه ويتامين D داراي ويژگي هاي ضد التهابي و آنتي ميكروبيال مي باشد و نقش مهمي در سلامت عضلاني اسكلتي ايفا مي كند. شواهد قوي وجود دارد كه كمبود ويتامين D احتمال استيوپروز و استيوپني و بيماريهاي التهابي مزمن مانند پريودنتيت را افزايش مي دهد. مواد و روش ها: اين مطالعه ي مورد- شاهدي شامل 30 زن با پريودنتيت مزمن متوسط يا شديد و 30 زن با سلامت پريودنتال بود.ميانگين سني هردو گروه CP و گروه كنترل 34 سال بود. شاخص هاي عمق پروب، سطح از دست رفتن اتصالات، شاخص خونريزي و هم چنين سطح سرمي ويتامين D در هر دو گروه اندازه گيري شد.براي تمام آناليز هاي آماري از T-test ، ضريب همبستگي پيرسون و odd ratio استفاده شد. يافته ها: يك رابطه ي غير مستقيم بين سطح سرمي ويتامين D و شاخص هاي پريودنتال وجود داشت (p < 0.05). نتايج به دست آمده نشان داد شانس ابتلا به پريودنتيت در افرادي كه سطح ويتامين D شان زير 10 ng/ml بود 6/5 برابر افراد با ويتامين D نرمالp=0.03)) و افرادي كه سطح ويتامين D شان ng/ml 29-10 بود 46/1 برابر افراد با ويتامين D نرمال بود .(p > 0.05) نتيجه گيري: پيشنهاد ميگردد در بيماران با پريودنتيت مزمن سطح سرمي ويتامين D مورد بررسي قرار گيرد تا در صورت نياز، دارو درماني انجام شود.

Introduction: Periodontal disease is a common chronic inflammatory disease, considered as a primary cause of tooth loss due to the destruction of periodontal tissues. Various studies have shown that vitamin D has anti-inflammatory and anti-microbial properties and plays a significant role in musculoskeletal health. There is strong evidence that vitamin D deficiency may increase the likelihood of osteoporosis and osteopenia as well as chronic inflammatory diseases such as periodontitis. Materials &Methods: This case–control study included 30 females with moderate or severe chronic periodontitis (CP) and 30 periodontally healthy females. The mean age of the CP group and the control group was 34 years. Indices of Probing depth (PD), clinical attachment level (CAL) and bleeding index (BI) as well as the serum level of vitamin D (1,25(OH)2D) were measured in both groups. The statistical analyses including t-tests, Pearson correlation coefficient and odd ratio. Results: There was a significant indirect relationship between the serum level of vitamin D and the periodontal indices (p < 0.05). The odd ratio (OR) measures showed that subjects with vitamin D dose of less than 10 ng/ml were 5.6 times more likely to have periodontitis compared to those with a normal dose of vitamin D ( p=0.03 ). Moreover, subjects with vitamin D dose of 10-29 ng/ml were about 1.46 times at a higher risk to develop periodontitis than those with sufficient dose of vitamin D (p > 0.05). Conclusion: It is recommended that serum levels of vitamin D in patients with chronic periodontitis be measured and then if necessary, treatment should begin.