بَرش و الماس نويافت ههايي در باب طب كهن بر اساس سرود ههاي شاعران سبك هندي

تمام ارز شهاي متون ادبي را نبايد در جنبه هاي هنري آن سراغ كرد و چه بسا متون ادبي كم مرتبه اي كه از فوايد متعدد و متنوعي در حوزه مسايل مختلف علمي،تاريخي، اجتماعي و فرهنگي برخوردارند. اگرچند از نگاه هاي شاعرانه در طرح اين مباحث نمي توان غافل بود، نيز بايد دانست كه الزاماً تمام شاعران درك و دريافت درستي از اصل علمي بسياري از اين قضايا نداشته اند و ندارند؛ با اي نحال سرود ههاي ايشان گاه تنها و مه مترين ماخذ اين چنين آگاه يهايي مي تواند بود. گواه و شاهد اين ادعا، بيان فوايد طبي الماس و بَرش مندرج در متون ادبي و غير طبي است. منابع پزشكي و دارويي در باب اين هر دو عموماً يا خاموشي گزيده اند و يا قصور ورزيده اند. اين در حالي است كه شاعران اين مطالب را در لفافه شعري درپيچيده اند؛ چنان كه براي فهم آن مطالب بايد از سد چندين هنرسازه و لاي ههاي مبهم سخنوري گذشت.هم از اين روي در اين مقاله نويسنده تمام تلاش خود را به كار بسته است تا با تكيه بر آثار منثور ادبي و تاريخي و منابع علمي اصيل و شناخت وجوه بلاغي و سنت هاي ادبي به درك اين نكات باريك نايل گردد