Le processus et la fonction de la rêverie chez Jean-Jacques Rousseau

براي پي بردن به اين مطلب كه چگونه ژان ژك روسو، در بطن بدبختي و در وضعيت يك تبعيدي، در اثر خود، روياپردازي هاي گردشگر تنها، خوشبختي را مي يابد و آزادي را دوباره به دست مي آورد، از طريق پديدارشناسي تخيل، به مطالعه ي فرايند و جاذبه هاي روياپردازي اي مي پردازيم كه روياپرداز را در وضعيت آگاهي از آرامش نگه مي دارد. روياپردازي روسويي حاصل تنهايي، حاصل آميزش بيرون و درون، احساسات و روان است. اين روياپردازي قوه ي محركي دروني است كه جنبش ديده شده، شنيده شده و يا حس شده به هر طريقي، آن را حفظ مي كند. برخي چيزها و مناظر آغاز روياپردازي را ميسر و تداوم و جذابيت آن را تضمين مي-كنند: هر آنچه مربوط به گياهان و آب باشد. وضعيت وحشتناكي كه ديگران روسو را در آن قرار داده اند، به جاي اينكه استقلالش را از او بگيرد، او را به فردي تبديل مي كند كه، با گريز به روياپردازي از طريق تخيل، احساس و خاطره، مي تواند استقلال خود را كاملا? مطالبه كند. روياپردازي، سعادتي كه در آن تنها خويشتن حكمفرماست، زمان سومي است كه زمان دوم يعني زمان اسارت اجتماعي را محو مي كند و به وضعيتي اوليه بازمي گردد كه در آن احساس هستي تمام فضاي درون من را فرامي گيرد. روياپردازي به خويشتن هستي فطري و طبيعي خود را بازمي گرداند و به احساس وحدت با سراسر عالم منتهي مي شود.

Pour apercevoir comment Jean-Jacques Rousseau, au sein du malheur et dans une situation de proscrit, découvre le bonheur et reconquiert sa liberté dans ses Rêveries du promeneur solitaire, nous étudions, par la phénoménologie de l’imagination, les intérêts et le processus d’une rêverie qui maintient le rêveur dans une conscience de tranquillité. La rêverie rousseauiste est un produit de la solitude, un produit mixte de l’extérieur et de l’intérieur, des sensations et de l’âme. C’est une impulsion intérieure que le mouvement vu, entendu, perçu, dʹune façon ou d’une autre, maintient. Certains objets et aspects du paysage favorisent la naissance de la rêverie, en assurent la continuité et le charme : tout ce qui tient à la végétation et l’eau. L’affolante situation où les autres ont mis Rousseau, au lieu de le dépouiller de son indépendance, le change en une personne qui, s’évadant par l’imagination, la sensibilité et la mémoire dans la rêverie, peut réclamer totalement son indépendance. Etat de bonheur où le moi seul dirige le mouvement, la rêverie est un troisième temps qui efface le deuxième temps, celui de la servitude sociale et qui retourne à un premier état où le sentiment de l’existence occupe tout l’espace intérieur du moi. Elle rend au moi son être naturel et mène à une sensation unifiante et globale de l’univers entier.