The Role of Academic Discourse in Shaping US-Israel Relations

مقاله حاضر ضمن تاكيد بر نياز به رويكردي دقيق تر و چندوجهي به فهم روابط ميان آمريكا و اسراييل، روابط بين‌الملل سازه انگارانه را به عنوان چهارچوب نظري كه ظرفيت توضيح چنين پيچيدگي را با استفاده از مفهوم هويت جمعي دارد، پيشنهاد مي‌كند. نسخه سازه انگاري الكساندر ونت تاكيد دارد كه در فرهنگ اقتدارگريز كانتي، دولت‌ها مي‌توانند به جاي رقيب يا دشمن، دوست باشند، بدين معنا كه امنيت و منافع خود و ديگري يكسان شوند. در چنين موقعيتي، هويتي مشترك بين اين دو شكل مي‌گيرد و منجر به دوستي مي‌شود كه نه تنها دولت‌ها، بلكه جوامع را نيز در بر مي‌گيرد و علاوه بر بعد ژيوپليتيك، ابعاد فرهنگي و رواني را هم شامل مي‌شود. مقاله حاضر استدلال مي‌كند كه نهادهاي غيردولتي مانند دانشگاه مي‌توانند نقش معني داري در ساختن چنين هويت مشتركي داشته باشند. محققان طرفدار اسراييل از طريق توليد محصولاتي كه به طور مشخص، آمريكا و اسراييل را به عنوان «خود» و اعراب/مسلمانان/فلسطينيان را به عنوان «ديگري» و يا «دشمن مشترك خطرناك» تعريف مي‌كنند، فعالانه به دنبال ايجاد اين هويت مشترك هستند. براي حفظ تمركز، هولوكاست و ضديت با يهوديان به عنوان حوزه‌هاي مطالعاتي كه در آنها شكل گيري دوگانه خود/ديگري در گفتمان علمي بررسي مي‌شود، انتخاب شده‌اند. تحليل گفتمان انتقادي بر روي متوني از آلوين رزنفلد، آندره ماركوويتز و جوزف جوفه انجام خواهد گرفت تا موضوعاتي كه اين دوگانه از طريق آنها ساخته مي‌شود، شناسايي شوند. اين مقاله تاكيد دارد كه شناسايي اين موضوعات و همچنين بررسي تلاش محققان طرفدار اسراييل براي ساختن هويت آمريكايي به شكلي جانبدارانه از اسراييل، براي فهم ريشه‌هاي انديشه‌اي روابط آمريكا با اسراييل ضروري است.

Highlighting the need for a more nuanced and multidimensional approach to understanding the relationship between America and Israel, the current article suggests constructivist international relations as a theoretical framework that has the capacity to explain such complexity through the concept of collective identity. According to Alexander Wendt’s version of constructivism, in a Kantian culture of anarchy, states can become friends rather than rivals or enemies, meaning that the security and interests of the Self and Other become identical. In such a situation, a collective identity is formed between the two entities, leading to a friendship that involves not only governments but also the societies, and includes cultural and psychological dimensions as well as geopolitical ones. The current article argues that non-governmental entities such as the academia can play a significant role in constructing such a collective identity. Pro-Israel scholars actively promote a collective identity by producing output that clearly define Israel and America as the Self, and Arabs/Muslims/Palestinians as the Other or the dangerous common enemy. To remain more focused, Holocaust and anti-Semitism are selected as specific fields of study through which formation of the Self/Other dichotomy in academic discourse is studied. A critical discourse analysis of texts authored by Alvin H. Rosenfeld, Andrea Markovits and Josef Joffe will be carried out to demonstrate the themes through which this binary is established. The identification of these themes, and the overall endeavor of pro-Israel scholars to construct American identity in a pro-Israel manner, is necessary for understanding the ideational basis of American relations with Israel.