Abstract :
جزاير تنب و ابوموسي در گستره تاريخ همواره بخشي از سرزمين ايران بوده است. اصولا از آغاز تاريخ تا قرن نوزدهم حاكميت ايران بر سواحل در طرف خليج فارس و جزاير ان اعمال مي‌شده است. در اين دوره طولاني از تاريخ خليج فارس يكي از درياهاي داخلي ايران بوده است. از قرن نوزدهم به بعد نيز كه دولت انگليس بر خليج فارس مسلط شد، اسناد و مدارك اين دولت بيانگر تعلق اين جزاير به ايران است. در آغاز قرن بيستم اشغال غيرقانوني اين جزاير به وسيله دولت انگليس حاكميتي به زيان ايران و به نفع امارات ايجاد نكرد. زيرا كه اين اشغال بدون انقطاع و بدون اعتراض نبود. دلايل دولت انگليس درباره اشغال غير قانوني جزاير نيز از نظر حقوقي ضعيف بود. بر اين اساس دولت انگليس ناگزير شد براي جزاير تنب و ابوموسي از نظر حقوقي عنوان جزاير «مورد مناقشه» را به كار برد. سرانجام با ختم استعمار در سال 1971 اين جزاير به وضع پيشين خود بازگشت و حاكميت ايران بر آنها مجدداً اعاده گرديد. سيوال اصلي مقاله اين است كه آيا با ختم استعمار حقوق ايران درباره جزاير خود كاملاً اعاده گرديده است. فرضيه اصلي مقاله اين است كه به علت عدم توازن در ساختار قدرت بين ايران و انگليس، دولت ايران ناچار در مذاكرات از مواضع قبلي خود عقب نشيني كرده و منافع ملي ايران را ناديده گرفته است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه ايران در مذاكرات مواضع سازشكارانه داشته است، از حقوق خود نسبت به بحرين چشم پوشي كرده، فدراسيون امارات عربي متحده را بلافاصله به رسميت شناخته، كاري كه عربستان سه سال بعد و بعد از تصرف بخش‌هايي از امارات آن را انجام داد. همچنين ضمن حفظ حاكميت خود بر جزيره ابوموسي، امتيازات مالي و اقتصادي به شارجه داده است.
Abstract :
Throughout history, the Islands of “Tunb” and “Abu Musa” have been parts of Iranian territory. In fact, since the beginning of history up to the 19th century, the Persian Gulf coastal areas and the islands have been under Iran’s sovereignty. During this long period of history, the Persian Gulf was one of the internal seas of Iran. Even after the 19th century when the British government dominated the Persian Gulf, the evidence held by this government substantiates that these islands belong to Iran. At the outset of 20th century, the illegal occupation of the islands by the British government did not engender sovereignty to the detriment of Iran and in favour of the United Arab Emirates because this occupation was not free of interruption, discordance or objection. Also, the British reasons for the illegal occupation of the islands were legally spurious; accordingly, the British government had no choice but to opt for the word “disputed” to legally refer to the Tunb and Abu Musa Islands. Ultimately, as the colonialism came to an end in 1971, the islands returned to their previous state, with Iranian sovereignty being exercised upon them again. The main question of the present paper is whether Iran’s rights concerning these two islands have been fully restored after the end of colonialism. The main hypothesis of the paper is that, due to the imbalance of power structure between Iran and Britain, the Iranian government has had no choice but to back off from its previous positions, ignoring the Iranian national interests. The findings of the article show that Iran had adopted conciliatory stances, that is, it had relinquished its own rights to Bahrain, and immediately recognised the UAE Federation — what Saudi Arabia did three years later after having invaded parts of the UAE. In order to maintain its own sovereignty over Abu Musa Island, the Iranian government had also conceded financial and economic privileges to Sharjah.
