Des mécanismes langagiers dans

اين مقاله به بررسي "زبان و مكانيسم هاي آن" در يكي از كمدي هاي معروف بومارشه ازدواج فيگارو مي پردازد. نمايش نامه اي كه قبل از هرچيز، با يكي از ابزار گفتاري كه همان تك گويي مشهور قهرمان داستان، فيگارو، ميباشد، اثري انقلابي لقب گرفته است. خواهيم ديد كه طنز كلامي در اين اثر، از خلالِ بازي با كلمات، كنايه ها، تلميحات و تراكمِ واژگان صورت ميگيرد و طنز فراكلامي به ويژه در نواگفتارها و در طنز حركات پديدار ميشود. علي رغم اينكه جنبه ي طنز بودن گفتار در اين اثر، بر جنبه ي تراژيك آن مستولي است اما همين جنبه ي كم پيداي تراژيك كه در عبارات جسورانه ي شخصيتهاي داستان نمايان ميشود قادر است به اندازه ي جنبه ي طنز آن و يا حتي بيشتر، در وجود مخاطبِ صحنه هاي طنز تاثير بگذارد. شادابي و تحرك زبان نيز از ويژگي هاي بارز اين اثر است كه اساسا در ساير آثارِ مجموعه ي سه گانه ي بومارشه نيز به چشم ميخورد و در اين مقاله بخشي را به مطالعه ي اين پويايي كلامي در اثرِ مذكور، اختصاص داده ايم.

Cet article essaie d’aborder « le langage et ses mécanismes » dans l’une des fameuses comédies de Beaumarchais, Le Mariage de Figaro qui est considéré révolutionnaire, avant tout par l’un des éléments de la parole, le célèbre monologue de Figaro qui joue un rôle primordial dans le déroulement de l’aspect tragique de la pièce où le comique verbal se fait généralement à travers les jeux de mots, les sous-entendus, les mots d’esprits et l’accumulation et celui de paraverbal se manifeste précisément dans les éléments prosodiques et le comique gestuel. Bien que l’aspect comique de la parole prévale dans cette pièce, contre son aspect tragique, celui-ci marque clairement l’esprit du spectateur, en particulier par les morceaux de bravoure qui sont les tirades et les monologues. Ainsi, les dialogues, les apartés et les stichomythies concourent-ils au dynamisme et à la vitalité du langage chez Beaumarchais et nous montrent à quel point les mots s’y battent en liberté.