Abstract :
ايتاليا در طول تاريخ همواره شريك تجاري خوبي براي ايران بوده است، اما روابط سياسي دوطرف هرگز به عمق و گستردگي روابط اقتصادي آن دو نرسيده است. در سال‌هاي اخير كه بحث پرونده هسته‌اي به عنوان مهمترين موضوع سياست خارجي ايران مطرح شد، همواره اين سيوال وجود داشت كه چرا ايتاليا بر سر ميز مذاكرات هسته‌اي با ايران حاضر نيست؟ اين مقاله مي‌كوشد تا با پرداختن به پارادايم‌هاي حاكم بر سياست خارجي ايتاليا به اين پرسش پاسخ دهد كه چه عواملي بر سياست خارجي اين كشور در قبال جمهوري اسلامي ايران تاثير مي‌گذارند و باعث تغيير يا تدام آن مي‌شوند؟ ايران قطعه‌اي از پازل سياست خارجي ايتاليا است و در نتيجه براي فهم رفتار ايتاليا بايد منطق حاكم بر آن را شناخت. مطالعه سياست خارجي ايتاليا پس از پايان جنگ سرد نشان مي‌دهد كه دو پارادايم اروپامحوري و آتلانتيك‌گرايي بر آن حاكم بوده است. با تغيير دولت‌ها در ايتاليا هربار نقش يكي از اين پارادايم‌ها پررنگ مي‌شود و رويكرد سياست خارجي ايتاليا نسبت به ايران تغيير مي‌كند. اين پژوهش از نظريه واقع‌گرايي نوكلاسيك استفاده مي‌كند كه در آن نقش عوامل داخلي و بين‌المللي در شكل‌دهي به سياست خارجي مدنظر قرار مي‌گيرد. در نهايت خواهيم ديد كه حضور يا عدم حضور ايتاليا برسر ميز مذاكرات هسته‌اي با ايران، تصميمي نبوده كه دولت‌هاي اين كشور بر سر آن اتفاق‌نظر داشته باشند. جابه جا شدن دولت‌ها ميان احزاب چپ و راست و تغيير اين پارادايم‌ها منجر به تغيير سياست‌ها در قبال ايران مي‌شود.
Abstract :
Italy has been, throughout history, a descent trade partner for Iran. However, the political relations of the two countries have never been as deep and expanded as the economic ones. During the years of the nuclear stand-off, as the most significant issue in Iran foreign policy, one ever-present question was why Italy is not a negotiating partner with Iran? In this paper, the most important paradigms of Italian foreign policy and those factors affecting its relations with Iran are dealt with. The paper argues that, the two paradigms of Eurocentrism and Atlanticism have taken terms to dominate Italian foreign policy. With changes within the Italian governments, one of these paradigms gains precedence, accordingly Italian foreign policy changed toward Iran. The current paper makes use of the neoclassical realism in which both internal and external factors impacting foreign policy are taken into consideration. The paper argues that being or not being a party to negotiation with Iran was not a matter of consensus among Italian governments. The shifts in the governments with rise and fall of left and right parties brings about paradigm shifts which in turn lead to change in policies with respect to Iran.
