Abstract :
تركيه و ايران بعد از 5 سال تضاد در مورد سوريه اكنون در حال همكاري هستند. هر چند كه اين دو كشور اولويتها و اهداف متفاوتي دارند، هدفشان استقرار ساختاري سياسي در سوريه است. دليل اصلي تغيير مناسبات دو كشور در اين حوزه، تغيير سياست تركيه در قبال سوريه است. اما سوال اين است كه چرا سياست تركيه در اين باره تغيير كرده و اين امر چه تاثيري بر محركه‌هاي مناسبات ايران و تركيه دارد. استدلال من اين است كه نقش نظامي روسيه در سوريه و ايستادگي اين كشور در برابر تركيه بعد از حادثه جت جنگنده روسي در نوامبر 2015، در كنار نا امني ناشي از بحران سوريه كه متوجه تركيه شده، آنكارا را وادار به كنار گذاشتن بازي با حاصل جمع صفر ضديت با اسد كرده است. اين امر دليل عمده تغيير در سياست تركيه در قبال سوريه است كه محركه جديدي در داخل سوريه و در مناسبات ايران و تركيه ايجاد مي‌كند. اين مقاله به سالهاي بعد از اقدام نظامي روسيه در سوريه تمركز دارد و تنها اشاراتي به آغاز بحران سوريه خواهد داشت.
Abstract :
After five years of collision over Syria, Turkey and Iran are collaborating, albeit with differing priorities and goals, aiming at a political settlement in Syria. A main reason for this change has been Turkey’s shifting Syria policy. But why has Turkey’s Syria policy shifted and how does it affect the dynamics of Iranian – Turkish relations. My argument is that Russia’s military role in Syria and its stance against Turkey after the fighter jet incident of November 2015, along with the insecurity spilling over of the Syrian crisis started into Turkey, made Ankara to go beyond its anti-Assad zero-sum-game. This triggered the shifts in Turkey’s Syria policy, which in turn brought about new dynamics into Syria and to the Iranian – Turkish relations as well. The article is focused on the years following Russia’s military involvement in Syria with some references to the beginning of the Syrian crisis.
