آيا روش‌هاي نوين تدريس، اثربحشي لازم را در آموزش علوم پزشكي ايران دارند؟: مرور سيستماتيك

زمينه و هدف: معرفي روش‌هاي نوين تدريس، چالش‌هايي در آموزش به ويژه در آموزش علوم پزشكي به وجود آورده است. هر كدام از اين روش‌ها داراي كاربرد، جايگاه معايب و مزاياي متعددي است. اين مقاله مروري سيستماتيك مي‌باشد و با هدف بررسي اثربخشي روش‌هاي نوين تدريس در آموزش علوم پزشكي انجام شد. روش كار : تعداد پايگاه‌ها و مطالب مورد جستجو شامل Magiran ، SID ، Iranmedex ، Irandoc ، Scopus ، Web of Sciences و مجلات ايراني چاپ شده به صورت دستي بود كه توسط 2 نفر پايگاه‌ها با كليد واژه‌هاي (تدريس، آموزش و علوم پزشكي) جستجو شد و با اعمال معيارهاي ورود و بررسي كيفيت روش‌شناسي پژوهش‌ها، مقالات را انتخاب كردند كه 32 مورد از آن‌ها به صورت مداخله‌اي (تجربي و نيمه‌تجربي) بود، وارد مطالعه شد. تحليل حساسيت مقالات از نظر حجم نمونه، طراحي مطالعه و تاثير مداخله انجام شد. سنتز كيفي مقالات و تحليل حساسيت انجام شد. يافته‌ها: افزايش ميزان يادگيري، افزايش رضايت، افزايش تعاملات بين فردي، افزايش تعامل فراگيران، ماندگاري اطلاعات، افزايش مشاركت و همكاري، دريافت بازخورد و خود تنظيمي فراگيران در شيوه بحث گروهي و مضامين كسب عقايد حرفه‌اي، مهارت‌هاي ارتباطي، كشف راه حل كسب دانش علمي، افزايش ميزان يادگيري و رضايت دانشجويان، محبوبيت و مقبوليت، تعمق و تامل پيرامون مساله، در نظر گرفتن راه حل‌هاي مختلف و انتخاب بهترين راه‌ حل، افزايش خود پنداره مثبت، افزايش انگيزه دروني، ايجاد علاقه بر يادگيري، لذت از يادگيري، توسعه تفكر انتقادي، مهارت‌هاي مطالعه، رضايت بالاتر، افزايش كيفيت آموزش، يادگيري بادوام و افزايش خود كارامدي در روش‌هاي حل مساله، بسته‌هاي فراشناختي و نقشه مفهومي بود. نتيجه‌گيري: روش‌هاي نوين تدريس كه شامل روش حل مساله، روش بحث گروهي، روش بسته‌هاي فراشناختي و روش نقشه مفهومي مي‌باشد، در افزايش يادگيري، رضايت دانشجويان از روش تدريس و مشاركت دانشجويان و دوام بيشتر يادگيري تاثير داشت.