بررسي ميزان رضايت شغلي پرستاران و برخي عوامل تاثير گذار بر آن در بيمارستان‌هاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهر زنجان سال 1389

چكيده زمينه و هدف: پرستاران عمده‌ترين بخش نيروي انساني نظام بهداشتي و سلامت را تشكيل مي‌دهند. رضايت شغلي سبب مي‌شود كه بهره‌وري سازمان افزايش يافته و كارمند نسبت به سازمان متعهد گرديده و سلامت فيزيكي و ذهني وي تضمين گردد. شناخت عوامل موثر در ايجاد رضايت شغلي پرستاران مي‌تواند در افزايش رضايت شغلي پرستاران و ايجاد انگيزه لازم در جهت انجام وظايف درماني، آموزشي و پژوهشي مفيد باشد. در اين پژوهش ميزان رضايت شغلي پرستاران و عوامـــل تاثير گذار بر آن مورد بررسي قرار گرفت. روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي تحليلي است كه جامعه مورد مطالعه آن را پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهر زنجان تشكيل داده‌اند. 472 پرستار در اين مطالعــــه شركت نمودند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته شامل 25 گويه در حيطه‌هاي امنيت شغلي، سبك مديريتي، محيط كار و امكانات رفاهي، حقوق و مزايا و خود پنداري از وجهه اجتماعي پرستار بود. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از آمار توصيفي و آزمون آماري مجذوركاي در محيط نرم افزار آماري 16spss استفاده شده است. يافته‌ها: بر اساس يافته‌‌هاي پژوهش، ميانگين نمره رضايت شغلي پرستاران از صد نمره (87/1 ±2/51) بدست آمد. بيشترين ميانگين نمره مربوط به وجهه اجتماعي حرفه پرستاري در جامعه بود (69/2 ±39/62). كمترين ميانگين نمره‌ها مربوط به رضايت از محيط كار و امكانات رفاهي (26/2 ±82/44) و حقوق و مزايا (63/2 ±76/45) بود. نتيجه گيري: از جمله عوامل تاثير گذار بر رضايت شغلي پرستاران اختصاص امكانات رفاهي، رضايت از محيط كار و بهبود حقوق و مزايا بودند. لحاظ نمودن كاهش ساعات كار، نوبت كاري و اضافه كار در ارتقا كيفيت خدمات پرستاري و رضايت دو جانبه پرستار و بيمار امري ضروري به نظر مي‌رسد.