تاثير آموزش مهارت حل مسئله بر اضطراب بيماران مبتلا به سندروم رودۀ تحريك پذير

زمينه و هدف: سندرم رودۀ تحريك پذير، يكي از شايع ترين اختلالات عملكرد دستگاه گوارشي تحتاني است كه با درد شكمي، تغيير در اجابت مزاج و اختلالات روحي از جمله اضطراب همراه است. درمان طبيرفتاري موجب كاهش اضطراب در اين بيماران مي شود، لذا هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير آموزش مهارت حل مسئله بر اضطراب افراد مبتلا به سندروم رودۀ تحريك پذير بود. روش بررسي: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون بر 46 بيمار مبتلا به سندرم رودۀ تحريك پذير كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند، انجام شد. گروه مداخله علاوه بر درمان دارويي روتين، يك بار در هفته به مدت 8 هفته تحت آموزش مهارت حل مسئله قرار گرفتند و پس آزمون در پايان جلسۀ آخر اجرا شد و براي گروه كنترل نيز اقدامات روتين انجام شد. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامۀ اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامۀ اضطراب حالت صفت اسپيل برگر بود. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آزمون كاي اسكوئر و تي با نرم افزار 19spss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه دو گروه از نظر ميانگين اضطراب قبل از مداخله تفاوت معني داري نداشتند (05/0p ). آموزش حل مسئله اضطراب حالت بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك پذير را به صورت معني داري كاهش داد (001/0=p) اما در ميانگين اضطراب صفتي بين دو گروه اختلاف معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: براي بهبود بهتر و موثرتر سندرم رودۀ تحريك پذير، مي توان علاوه بر دارو درماني از درمان هاي روانشناختي مانند حل مسئله سود برد.