سنجش پايداري اجتماعي و توزيع فضايي آن در مناطق روستايي (مورد مطالعه: بخش برزك شهرستان كاشان)

هدف: پژوهش حاضر با هدف سنجش پايداري اجتماعي و شناسايي متغيرهاي مرتبط با توزيع فضايي پايداري اجتماعي در نواحي روستايي بخش بارز شهرستان كاشان تدوين شده است. روش: اين پژوهش كاربردي و از نوع تحقيقات توصيفي تحليلي مي باشد، جامعۀ آماري پژوهش را 2452 سرپرست خانوار ساكن در 11 روستاي بخش برزك كاشان تشكيل مي دهد. با استفاده از فرمول كوكران 242 نفر از سرپرستان خانوار به عنوان نمونه محاسبه و براساس اصل تسهيم، به نسبت جمعيت هر روستا،پرسشنامه ها در بين سرپرستان خانوار توزيع شد. ابزار اصلي پژوهش پرسشنامه بوده كه روايي آن با بهره گرفتن از نظرات كارشناسان به تاييد نهايي رسيد. جهت بررسي پايايي تعداد 30 پرسشنامه تكميل شد كه ضريب آلفاي كرونباخ 0.793 محاسبه شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد پايداري اجتماعي در محدودة مورد مطالعه با ميانگين 3.24 در وضعيت بالاتر از متوسط مي باشد. همچنين، در بين 15 شاخص پايداري اجتماعي سه شاخص تعامل اجتماعي، اميد به آينده و مسووليت پذيري به ترتيب با ضريب تغييرات 0.202، 0.25، 0.216، مهمترين شاخصهاي پايداري اجتماعي در بين روستاييان بخش برزك هستند. در بين روستاهاي مورد مطالعه به لحاظ پايداري اجتماعي تفاوت معناداري وجود دارد و نتايج تست دانكن، روستاهاي منطقه را در سه گروه طبقه بندي كرد كه روستاي ويدوجا با ميانگين رتبه اي 2.26 در پايين ترين رتبه و روستاي ازران با ميانگين رتبه اي 4.09 در بالاترين جايگاه قرار گرفته است. محدوديتها: چندبعدي بودن موضوع پايداري اجتماعي و وجود تعاريف و نظرات متنوع در اين زمينه. همچنين، محدودبودن نگرش جامعۀ روستايي در اين زمينه. نمايش فضايي توزيع پايداري اجتماعي نيز نشان داد در قسمت شمالي و جنوبي بخش، وضعيت پايداري اجتماعي در سطح قابل قبولي مي باشد.اصالت وارزش: ارزش اين تحقيق داشتن نگاه متفاوت به دو موضوع پايداري اجتماعي و توزيع فضايي مي باشد؛ ضمن آن كه موضوع تحقيق براي اولين بار در منطقه مورد نظر انجام شده است.