تغييرات استخواني ـ دنداني و بافت نرم صورت متعاقب درمان هاي ارتودنسي با يا بدون كشيدن دندان در افراد با ناهنجاري كلاس دو دسته يك

بيان مساله: يافته هاي گوناگون بررسي ها بر روي اثر كشيدن يا نكشيدن دندان ها در مال اكلوژن كلاس دو زير گروه يك و اثر آن بر روي بافت نرم، بافت سخت و دندان ها، همواره مورد گفت و گو و اختلاف ديدگاه بوده است. بررسي تغييرات بافت نرم و تغييرات اسكلتي- دنداني در اين مال اكلوژن مي تواند به گونه اي مقايسه‌اي، زيبايي صورت را به دنبال انجام روش هاي گوناگون درماني ارزيابي كند. هدف: هدف از انجام اين پژوهش، بررسي مقايسه اي در ابعاد اسكلتي- دنداني و بافت نرم بيماران كلاس دو زير گروه يك درمان شده با دو روش كشيدن و نكشيدن دندان، با بررسي پرتونگاري هاي پيش و پس از درمان است. مواد و روش: شمار80 بيمار 12 تا 17 ساله (40 نفر مرد و40 نفر زن) داراي مال اكلوژن كلاس دو زير گروه يك با ميانگين سني 7/1±6/13 سال از ميان 900 بيمار مراجعه كننده به مطب خصوصي برگزيده شدند. اين بيماران در دو گروه، كه با كشيدن و نكشيدن دندان درمان شده بودند،دسته بندي و با استفاده از دستگاه ثابت ارتودنسي (سيستم اج-وايز 22/0) و هدگير در گروه درمان شده بدون كشيدن دندان، درمان گرديدند. شمار 28 لند مارك انتخاب و سي و شش معيار خطي و زاويه‌اي بافت اسكلتي-دنداني و بافت نرم در دو پلن عمودي و جلويي-پشتي انداره گيري شد. اطلاعات به دست آمده گردآوري و با استفاده از آزمون پيرسون (pearson rank correlation) و آزمون تي واكاوي شدند. p-value كمتر يا برابر 05/0 از نظر آماري معنادار به شمار آمد. يافته ها: تغييرات بافت اسكلتي در هر دو گروه يكسان و دندان هاي بالا و پايين در گروه كشيدن دندان، عقب تر رفته بود. لب بالا و پايين در افراد گروه كشيدن دندان نسبت به گروه بي كشيدن دندان، عقب تر رفته بود. در حالي كه، لب پايين در افراد گروه بي كشيدن دندان، تغييري را نسبت به پيش از درمان نشان نداد. در ميان عقب رفتن لب ها در گروه كشيدن و عقب رفتن ثناياها، ارتباط و همبستگي ضعيفي وجود داشت. نتيجه گيري: يكسان بودن تحدب بافت سخت و نرم صورت پس از درمان در افراد هر دو گروه كشيدن و نكشيدن دندان و پايين بودن ضريب همبستگي ميان عقب رفتن لب ها در گروه كشيدن و عقب رفتن ثناياها نشان داد، كه در صورت انتخاب روش درماني درست، پروفايل به دست آمده در بيماران هر دو گروه همسان با يكديگرخواهد بود و الزاماً، به دنبال عقب بردن ثناياها، لب هاي بالا و پايين به يك نسبت عقب نمي‌روند.