اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر بهبود راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان و سازگاري اجتماعي زنان نابارور

مقدمه: زنان نابارور با مشكلات هيجاني و استرس هاي روانشناختي زيادي روبرو هستند كه سازگاري اجتماعي و كيفيت زندگي آنان را تحت تأثير قرار ميدهد. در اين پژوهش هدف اصلي بررسي اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر بهبود راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان و سازگاري اجتماعي زنان نابارور مي باشد.روش كار: در اين پژوهش باليني  40 زوج ناباور مراجعه كننده به كلينيك خانواده و كودك دانشگاه شهيد بهشتي تهران انتخاب و در گروه­هاي آزمون (20 نفر) و شاهد (20 نفر) قرار گرفتند. براي گروه آزمون، 8  جلسه درمان فراتشخيصي يكپارچه (هر جلسه 90 دقيقه) برگزار شد. ابزار گردآوري اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان و مقياس سازگاري اجتماعي بود. همچنين مصاحبه باليني براي اختلالات محور يك و دو استفاده شده است. داده هاي به دست آمده با روش آماري تحليل كوواريانس و نرم افزار آماري SPSS، تجزيه و تحليل شد.يافته ها: درمان فراتشخيصي يكپارچه اثر معني داري بر افزايش راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان و سازگاري اجتماعي در زنان نابارور دارد. اين تغييرات براي متغيرهاي تمركز مثبت مجدد/برنامه ريزي،  ارزيابي مثبت/ديدگاه وسيع‌تر، پذيرش و سرزنش ديگران به ترتيب  35/0 ،    28 /0 ، 56/0 و 43/0 بوده است. همچنين براي متغيرهاي سازگاري در خانه ، سازگاري عاطفي/ هيجاني و سازگاري اجتماعي تغييرات حاصل شده به ترتيب 53/0 ، 46/0  و 16/0 حاصل شد.  نتيجه گيري: نتيجه اين مطالعه نشان داد درمان فراتشخيصي يكپارچه يك رويكرد درماني مبتني بر هيجان است كه استفاده از راهبردهاي سازگارانه تنظيم هيجان در زنان نابارور را افزايش داده و از تكنيك هاي مختلف اجتناب از سركوبي هيجاني،  انعطاف پذيري روانشناختي و پذيرش رواني به منظوري افزايش سازگاري اجتماعي در زنان نابارور استفاده مي­كند.