تاثير مداخله شناختي ‌رفتاري بر خودكارآمدي جنسي و رضايت زناشويي زنان

مقدمه: جستجو و حفظ رابطه با نزديكان، به ويژه همسر يك اصل مهم در تمام طول زندگي است. با وجود اﻳﻨﻜﻪ عوامل ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪي  روان زاد و ﻣﺘﻌﺪد زﻳﺴﺘﻲ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎز ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻴﻞ ﺟﻨﺴﻲ زنان ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده اند،روﻧﺪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ در ﺳﺎلﻫﺎي  اﺧﻴﺮ نشان داده است ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻮاﻣﻞ روان زاد  در ﺑﺮوز اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﺮرﻧﮓﺗﺮ اﺳﺖ. ﻫﺪف ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ،  تاثير مداخله شناختي­رفتاري بر خودكارآمدي جنسي و رضايت زناشويي زنان است. روش كار: در اين پژوهش مداخله اي، 30 زن از مراجعه كنندگان به يكي از مراكز خدمات روانشناختي شهر كاشان در سال 1394 به صورت تصادفي به دو گروه مساوي آزمون و شاهد تقسيم شدند. گروه آزمون در 8 جلسه درمان شناختي­رفتاري شركت كردند. داده ها با آمار توصيفي و روشهاي تحليل چندمتغيري و كوواريانس تك­متغيري با كمك نرم افزار SPSS تحليل شدند. يافته ها: ميانگين پس آزمون خودكارآمدي جنسي گروه شناختي­رفتاري 19/1±78/3 و گروه شاهد 65/0±96/1 بود. همچنين ميانگين پس­آزمون رضايت زناشويي گروه شناختي  3/23±0/91 و شاهد 1/68±0/70 بود.  نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه مداخله شناختي­رفتاري با بهبود خودكارآمدي جنسي و رضايت زناشويي، روابط زوجين را اصلاح ميكند.