بررسي رابطه كيفيت زندگي با همكاري درماني و سابقه درمان (دارودرماني) بدون روان‌درماني و ويژگي‌هاي دموگرافيك در بيماران مبتلا به ديابت نوع2

مقدمه: ديابت نوع 2، يكي از شايع ترين اختلالات روان­تني و سومين عامل مرگ و مير در جهان مي باشد كه عوامل روانشناختي در ايجاد و تشديد علايم آن نقش مهمي ايفا ميكنند، پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه كيفيت زندگي با همكاري درماني و سابقه روان درماني در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2مراكز بهداشتي درماني شهرستان كاشان انجام گرفته است.روش كار: جامعه پژوهش شامل كليه بيماران مبتلا به ديابت نوع2 شهرستان كاشان و حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 165 نفر از بيماران اين شهرستان مي باشد كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده اند. ابزار پژوهش شامل مقياسهاي همكاري درماني، كيفيت زندگي و مشخصات دموگرافيك محقق­ساخته بودند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحليل شدند. يافته ها: نتايج بيانگر آن است كه ميان متغير كيفيت زندگي با ويژگيهاي دموگرافيك بيماران ديابت نوع 2 رابطه وجود ندارد اما سابقه دارودرماني بدون روان­درماني داراي رابطه معني دار و معكوس با كيفيت زندگي ميباشد. همچنين نتايج، رابطه مستقيم و معني دار بين همكاري درماني و كيفيت زندگي را نشان داد. نتيجه گيري: نتايج رابطه مستقيم بين همكاري درماني و كيفيت زندگي و رابطه معكوس بين سابقه دارودرماني بدون روان درماني با كيفيت زندگي را نشان داد و بخش قابل توجهي از موفقيت هاي درمان در طولاني­مدت به همكاري درماني بيمار و توجه بر ابعاد روانشناختي بيمار، وابسته است.