اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بر تحليل ارتباط متقابل بر دل‌زدگي زناشويي و صميميت زوجين

مقدمه: تحليل ارتباط متقابل، تصويري از ساختار روانشناختي انسانها به ما ارائه ميدهد كه ميتوان از آن براي افزايش صميميت و كاهش دلزدگي زناشويي استفاده كرد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بر تحليل ارتباط متقابل بر دلزدگي زناشويي و صميميت زوجين انجام شد.روش كار: جامعه آماري اين مطالعه باليني شامل كليه زوجين شهر كرمانشاه در سال 1395 بودند كه براي انتخاب نمونه از روش نمونه گيري تصادفي ساده استفاده شد. تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. تمام آزمودني ها، قبل و بعد از مداخله به پرسشنامه هاي دلزدگي زناشويي و صميميت زناشويي و سوالهاي مرتبط با ويژگيهاي جمعيت شناختي پاسخ دادند. مشاوره گروهي با رويكرد تحليل ارتباط متقابل طي 10 جلسه ي 60 دقيقه اي و به صورت هفتگي اجرا شد. جهت تحليل داده ها از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، واريانس) و تحليل استنباطي ( تحليل كوواريانس) با بهره گيري از نرم­افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. يافته ها: بر اساس نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره بين گروه آزمون و شاهد، تفاوت معناداري در نمره كل دلزدگي زناشويي، خستگي جسمي، ازپا افتادن عاطفي و ازپاافتادن رواني وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر حاكي از آن بود كه رويكرد تحليل ارتباط متقابل توانسته صميميت زناشويي زوجها را افزايش و دلزدگي­ را كاهش دهد. يافته هاي اين پژوهش ميتواند براي تدوين برنامه هاي آموزشي و درماني مورد استفاده قرار گيرد.