مقايسه ميزان قندخون ناشتاي بيماران غيرديابتي مبتلا به پريودنتيت مزمن و بيماران غيرديابتي فاقد بيماري پريودنتال

سابقه و هدف ديابت از جمله بيماري هايمي با شد كه اثرمعكوس بر سلامت پريودنشيم دارند. در مطالعات انجام شده قبلي، نشان داده شده است كه در ميان افراد غير ديابتي مقادير قند خون ناشتا (FBS: fasting Boold Sugar) در افراد مبتلا به پريودنتيت بيشتر از افراد سالم بوده است. در مطالعه حاضر به بررسي ميزان قند خون در بيماران غيرديابتيك مبتلا به پريودنتيت و مقايسه آن با قند خون افراد سالم غيرديابتيك پرداخته شد تا رابطه بين بيماري پريودنتال و مستعد شدن فرد به قرارگيري در يك وضعيت پره ديابتيك تعيين شود. مواد و روش ها اين مطالعه از نوع شاهدي بوده و 80 فرد غيرديابتي مراجعه كننده به دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران در طي سال 1382 جامعه مورد مطالعه را تشكيل مي دادند كه 40 نفر گروه شاهد (سالم از نظر پريودنتال) و 40 نفر گروه مورد (بيمار از نظر پريودنتال) را شامل مي شدند. ايندكس پلاك، عمق پاكت، از دست رفتن چسبندگي، خونريزي حين پروب (BOP:Bleeding On Probing) و همچنين ميزان FBS در آنها اندازه گيري و ثبت شد. سطح پاتولوژيك FBS به صورت بالاتر از 126 و قرارگيري بيمار در وضعيت پره ديابتيك به صورت FBS بين 110 تا 126 درنظر گرفته شد. يافته ها نتايج آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن نشانگر رابطه مثبت و مستقيم بين FBS و BOP در گروه مورد بوده است (مقدار ضريب رگرسيون = 382/0 و 15% = p). نتيجه گيري اين مطالعه مويد اين مساله است كه با بالا رفتن التهاب لثه، ميزان قند خون افراد مبتلا به پريدودنتيت افزايش مي يابد.