بررسي اثر دگزامتازون بر عملكرد حركتي بيماران مبتلا به سكته مغزي: يك كارآزمايي باليني تصادفي دوسوكور

سابقه و هدف جايگاه استروئيدها در درمان سكته مغزي هنوز هم مورد اختلاف نظر است. با اين وجود بسياري از پزشكان به درمان چنين بيماراني با استروئيد ادامه مي دهند. لذا اين مطالعه در پي آن است تا در غالب يك كارآزمايي باليني به بررسي اثر دگزامتازون بر عملكرد حركتي بيماران مبتلا به سكته مغزي بپردازد. مواد و روش ها در يك كارآزمايي باليني دو سو كور و در مقايسه با گروه دريافت كننده دارونما، تعداد 80 بيمار مبتلا به همي پلژي با تشخيص باليني سكته مغزي در دو گروه وارد مطالعه شدند و عملكرد حركتي آنان به كمك قدرت عضلاني به مدت پنج روز مورد بررسي قرار گرفتند. در روز اول بستري همچنين عوامل خطر، قدرت عضلاني، وضعيت هوشياري، وجود اختلالات اسفنكتري و اختلالات تكلم مورد ارزيابي بررسي شد. در روزهاي دوم الي پنجم نيز بيماران از نظر قدرت عضلاني اندام فوقاني و تحتاني، مورد ارزيابي مجدد قرار مي گرفتند. در پايان اطلاعات فوق توسط چك ليست استخراج و با كمك نرم افزار آماري SPSS 13 و به كمك آمار توصيفي و همچنين آزمونهاي آماري آماري x 2، t test، Mann-Whitney، Friedman و repeated measure ANOVA مورد مقايسه، تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها چهار بيمار از 80 بيمار مورد بررسي، از هر دو گروه به دليل مرگ خارج شدند. ميانگين سني شركت كنندگان 84/8 ± 93/67 سال و 39 بيمار مرد و 37 بيمار زن بودند. بين 38 بيمار گروه دارونما و گروه مداخله بجز جنس و مصرف سيگار اختلاف معني داري ديگري ديده نشد. قدرت عضلاني اندام فوقاني و تحتاني در هر گروه نسبت به خود، در طي پنج روز بهبودي قابل ملاحظه اي نشان داد (P value=0.000). اما در مقايسه با يكديگر اختلافي معني دار بين دو گروه ديده نشد (P value=0.59). همچنين عارضه داروي در هيچ يك از بيماران رخ نداد. نتيجه گيري اين مطالعه شواهدي دال بر بهبود عملكرد حركتي اندام فوقاني و تحتاني با مصرف دگزامتازون در بيماران مبتلا به سكته مغزي، يافت نكرد.