بررسي فراواني نسبي تظاهرات پوستي در بيماران ديابتي مراجعه كننده به بيمارستان سيناي همدان

سابقه و هدف ديابت بيماري مزمن و ناتوان كننده اي است كه در سير خود ممكن است اعضاي مختلفي از جمله پوست را درگير سازد. به علل مختلف ممكن است عفونتهاي قارچي و ميكروبي با شيوع بيشتري روي پوست اين بيماران تظاهر كند. از طرف ديگر، برخي از علايم جلدي به عنوان كليد تشخيص براي ديابت يا عوارض آن بكار مي رود و تشخيص به موقع آنها مي تواند از ناتواني بيشتر بيمار جلوگيري كند. هدف اين مطالعه بررسي فراواني نسبي انواع علايم و ضايعات جلدي در بيماران ديابتي در منطقه همدان بوده است. مواد و روش ها اين مطالعه از نوع توصيفي و تحليلي با نمونه گيري غير احتمالي آسان بر روي 110 بيمار ديابتي داراي ضايعه پوستي مراجعه كننده به درمانگاه ديابت و درمانگاه يا بخش پوست بيمارستان سيناي همدان طي سالهاي 85-1384 انجام شده است از بيماران شرح حال كامل گرفته و براساس ليستي از بيماري هاي پوستي مرتبط با ديابت، بيماران معاينه كامل جلدي مخاطي شده و در موارد مشكوك از آزمايشات پاراكلينيك كمك گرفته شد. در اين مطالعه خصوصيات دموگرافيك بيماران و فراواني نسبي انواع علايم و ضايعات جلدي به تفكيك نوع ديابت مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها از بيماران بررسي شده 9/20% ديابت نوع I و 1/79% ديابت نوع II داشتند. 1/39% بيماران مرد و 9/60% زن بودند ميانگين سني در كل بيماران 9/16 8/49 سال بود جوانترين بيمار 17 سال و مسن ترين آنها 81 سال سن داشت. اكثر بيماران ديابت نوع I لاغر يا متوسط بودند در حاليكه اكثر بيماران ديابت نوع II چاق يا متوسط بودند. بيماران اكثرا شهرنشين بودند. 5/24% بيماران ديابت نوع II فشار خون بالا داشتند. 44% بيماران داراي سابقه فاميلي مثبت ديابت بودند. عفونتهاي جلدي شايع ترين بيماري پوستي بود كه در بين آنها علل قارچي (9/37%) شايعتر از عوارض باكتريايي بود. چهار نوع علايم جلدي شايعتر با شيوع 10% يا بيشتر به ترتيب عبارت بودند از انواع خارش منتشر يا موضعي (1/28%) آكروكوردون (1/19%) و آنژيوم گيلاسي (7/12%) و درموپاتي ديابتي (10%). نتيجه گيري ضايعات و علايم پوستي بخصوص بيماري هاي عفوني در بيماران ديابتي داراي شيوع نسبتا بالايي هستند و مي تواند به عنوان كليد تشخيص براي ديابت باشند لذا توجه و شناخت آنها مفيد مي باشد.