بررسي مشخصات خودزني در سربازان مراجعه كننده به بيمارستان 506 ارتش تهران در سال 1383

سابقه و هدف خودزني اقدامي است كه در زمينه ساير اختلالات و بيماري هاي رواني صورت مي گيرد. مطالعات نشان مي دهد كه حدود 4 درصد بيماران در بيمارستانهاي رواني سابقه بريدن نسوج خود را دارند. اين مطالعه به هدف تعيين فراواني علل و فاكتورهاي خطر خودزني در بيماران مراجعه كننده به بيمارستان 506 ارتش تهران در سال 1384 انجام شد. مواد و روش ها اين مطالعه توصيفي مجموعه موارد بر روي 150 نفر از پرسنل بيمار بستري و مراجع سرپائي نظامي خودزني كرده كه به بيمارستان 506 ارتش در سال 1384 مراجعه مي كرده اند؛ صورت گرفت. اين بيماران پس از معاينه توسط روانپزشكان بيمارستان و تائيد آسيب از نظر رد خودكشي و تمارض به عنوان نمونه وارد طرح شده و پرسشنامه طرح بصورت مصاحبه از ايشان پرسيده و تكميل گرديد. يافته ها بيشتر بيماران خودزن، مبتلا به اختلال شخصيتي مرزي(74%) و سپس اختلال شخصيتي ضد اجتماعي (8%)هستند. ميانگين مدت خدمت طي شده بيماران خودزن در اين مطالعه 4 ± 31/11 ماه بود و بيشتر بيماران در اندام فوقاني خود، اقدام به خودزني نموده بودند(93.3%). بيشتر بيماران خودزن داراي علايم خودزني قبلي(85.1%) بودند و ميانگين تعداد خودزني هاي قبلي حدود9 بار و بيماران داراي سابقه 2 بار خود زني از بيشترين فراواني برخوردار بودند. ميانگين عمق جراحت4 /18 ± 8/9 ميليمتر، طول جراحت183 ± 2/91 ميليمتر، و تعداد جراحت 46/32 ± 16/17 عدد مي باشد. نتيجه گيري بيشتر اين بيماران داراي سابقه خود زني بودند و از نظر احتمال انجام خود زني قابل پيش بيني مي باشند.