بررسي رفتار چرخه اي سيستم هاي مهاربندي مركب

يكي از مشكلات مهاربندهاي هم مركز در مناطق لرزه اي وقوع كمانش در هنگام اعمال بار فشاري است كه اين مساله باعث مي شود مهاربند قبل از رسيدن به حد تسليم ناپايدار شود. پر كردن قوطي هاي فولادي با بتن يك راه حل مناسب براي اين مساله است. استفاده از مهاربن دهاي مركب، ظرفيت فشاري و كششي مقطع را افزايش داده، و حتي بعد از چندين حلقه رفت و برگشتي و وارد شدن به مرحله غير الاستيك رفتارهيسترزيس مهاربند را بهبود مي بخشد. زيرا كه مد هاي كمانشي را تغيير داده و بدين صورت كمان شهاي موضعي را به تاخير انداخته و شكل پذيري مقطع را افزايش مي دهد. اين تحقيق به مطالعه بر روي روش هاي مختلف در بهبود مهاربن دهاي مركب پرداخته و پارامت رهاي مختلفي از جمله نسبت عرض به ضخامت، نسبت لاغري، نوع بتن و فولاد مصرفي را مورد بررسي قرار مي دهد. نتايج تحليل نشان مي دهد كه اثر پركنندگي بر روي رفتار اين نوع مهاربن دهاي مركب بستگي به نسبت عرض به ضخامت و همچنين نسبت لاغري موثر دارد، بطوريكه در نسبت عرض به ضخامت كوچكتر، بهبود در رفتار مهاربند ديده مي شود. همچنين در تراز شكل پذيري پايين، پركنندگي قطعات فولاد و بتن در بهبود و ظرفيت بعد از كمانش نمون هها تاثير چشمگيري ندارد. در ادامه مقايسه عددي بين روش هاي طراحي ارائه شده در آيين نامه هاي معتبر بين المللي براي مهاربند هاي مركب صورت گرفته است بطوريكه آيين نامه ژاپن با در نظر گرفتن اثرات كمانش موضعي و پديده ترك خوردگي بتن و ميزان مشاركت آن در باربري، مقطع بزرگتري را پيشنهاد نمود كه در نتيجه ميزان جذب انرژي آن بمراتب بيشتر است.