صرع در كودكان مبتلا به فلج مغزي

در اين مطالعه مقطعي، 68 كودك (12-1 ساله) مبتلا به فلج مغزي و تشنج طي مدت 2 سال (دي‌ماه 1380 تا دي‌ ماه 1382) در بيمارستان حضرت رسول مورد بررسي قرار گرفتند. هم‌چنين 60 كودك كه در محدوده سني مشابه قرار داشتند و تنها مبتلا به صرع بودند در گروه شاهد قرار گرفتند. هدف از اين مطالعه يافتن ارتباط بين فلج مغزي و صرع و نيز بررسي فرم تشنج، عوامل مستعد كننده و پيش‌آگهي تشنج در كودكان مبتلا به فلج مغزي بوده است. سن متوسط شروع تشنج در كودكان مبتلا به فلج مغزي 5/5±13 ماه و در گروه شاهد بالاتر (2/7±32 ماه) بود. در 42 نفر (7/61%) از كودكان مبتلا به فلج مغزي تشنج در سال اول زندگي شروع شده بود. در حالي كه در 18 نفر (3/13%) از گروه شاهد شروع تشنج در طي سال اول زندگي بوده است. شيوع تشنج دوره نوزادي در كودكان مبتلا به فلج مغزي نسبت به گروه شاهد بسيار بالاتر مشاهده شد (5/22% در مقايسه با 3/3%). در 95% از كودكان مبتلا به فلج مغزي تاخير معيارهاي تكاملي وجود داشت در حالي كه در گروه شاهد اين ميزان تنها 20% بوده است. تشنج منتشر (جنراليزه) شايع‌ترين نوع تشنج در هر دو گروه بود اما شيوع اسپاسم انفانتيل در كودكان مبتلا به فلج مغزي بالاتر مشاهده شد (7/11% در مقايسه با 6/1%). صرع در كودكان مبتلا به اسپاستيك تتراپلژي بيش از ساير انواع فلج مغزي وجود داشت. كنترل صرع در كودكان مبتلا به فلج مغزي مشكل‌تر از گروه شاهد بود و اين دسته اغلب به 2 يا تعداد بيش‌تري داروي ضد صرع براي كنترل تشنج نياز داشتند. درصد تشنج‌هاي مقاوم و استاتوس اپي‌لپتيكوس نيز در اين گروه بيش از گروه شاهد بوده است.