نقش متخصصان اطفال در رويكرد با كودكان اتيستيك

كودكان اتيستيك دنياي عجيب و پررمز و رازي دارند كه هنوز بعداز دو قرن از توصيف آن توسط پزشك فرانسوي Jean-Marc Gaspard و 57 سال پس از توضيح و گزارش علمي آن توسط روانپزشك آمريكاييLeo Kanner ، نادانسته هاي ما از دنياي اين كودكان بسيار بيشتر از دانسته هاي ما مي باشد. عدم توانايي اين كودكان در برقراري ارتباط موثر با دنياي خارج نه تنها آنها را از دسترس اطرافيان دور نگاه مي دارد، بلكه متخصصان هم با دنياي آنها بيگانه اند.معمولا اولين متخصصاني كه با اين كودكان برخورد مي كنند، پزشكان كودكان هستند. شكايت هاي متنوع و بعضا غيراختصاصي مانند سردي، نجوش بودن، عدم توجه به محيط اطراف، علاقه مفرط به اشيا يا مكان هاي خاص، حركات پشت سرهم و گاه مضر به حال خود، كم شنوايي، بي عاطفه بودن نسبت به برادران و خواهران، پدر و مادر اين كودكان را به مركز توجهات پزشكي مي كشاند.نظر به جايگاه متخصصان كودكان در مواجهه با اين كودكان، آنها بايد نقش اصلي خود را كه همانا تشخيص زودرس اين كودكان است بدانند و نيز بدانند كه چه هنگامي اين كودكان را به متخصصان مربوطه ارجاع دهند.در اين مقاله سعي شده است در ابتدا پرسشنامه اي عملي و آسان جهت غربالگري (Screening) كودكان مشكوك به ابتلا جهت استفاده در درمانگاه ها يا مطب هاي كودكان ارائه شود و به دنبال آن رويكرد تشخيصي (آزمايشات لازم) براي پيگري و ارجاع بيماران مطرح گردد تا پزشكان اطفال با استفاده عملي از آنها اين بيماري را سريعتر تشخيص دهند و مبتلايان را هرچه سريعتر جهت درمان به مراكز مربوطه معرفي نمايند.