مقايسه تاثير فنوباربيتال و ديازپام در پيشگيري از عود تشنج ناشي از تب:كارآزمايي باليني

هدف تشنج ناشي از تب شايع ترين اختلال تشنجي در كودكان است و 2 تا 5 درصد كودكان تا قبل از سن 5 سالگي حداقل يكبار دچار آن مي شوند. حدودا يك سوم كودكان مبتلا به تشنج همراه با تب دچار عود خواهند شد. هدف از اين مطالعه بررسي مقايسه اثر پيشگيرانه ديازپام و فنوباربيتال در تشنج ناشي از تب بود. روش مطالعه در اين تحقيق كه بصورت كارآزمايي باليني طي سال هاي 1379 و 1380 در بيمارستان كودكان مفيد تهران انجام شد، 85 كودك 6 ماهه تا 5 ساله كه دچار تب و تشنج شده و تاكنون هيچ درمان پروفيلاكسي دريافت نكرده بودند وارد مطالعه شدند. پس از اتفاقي- سازي نمونه ها به يك گروه ديازپام خوراكي (0.33 ميليگرم به ازاي هر كيلوگرم وزن هر 8 ساعت به مدت دو روز در هنگام تب بالاي 37.8 درجه سانتيگراد) و گروه ديگر فنوباربيتال خوراكي به مدت حداقل يكسال (با دوز روزانه 3 تا 5 ميليگرم به ازاي هر كيلوگرم وزن در هر 12 ساعت) تجويز گرديد. سرانجام 64 بيمار در طي مدت متوسط 13 ماه (12 تا 18 ماه) پيگيري شدند. يافته ها در مجموع 33 كودك در گروه ديازپام و 31 كودك در گروه فنوباربيتال مطالعه را به پايان رساندند. ميزان عود در گروه ديازپام 18.2% و در گروه فنوباربيتال 32.3% بود كه از نظر آماري اختلاف معني داري بين دو گروه مشاهده نشد (0.16=p). نتيجه گيري بر اساس يافته هاي اين مطالعه ميزان عود با استفاده از ديازپام كمتر بود ولي اختلاف معني دار آماري بين آن و مصرف فنوباربيتال در پيشگيري از عود تشنج ناشي از تب وجود نداشت. با توجه به سهولت مصرف، ديازپام به عنوان داروي پيشگيري از تشنج ناشي از تب توصيه مي شود.