بررسي ارتباط پلي مورفيسم ژن اينترلوكين-13(1512-) در بيماران مبتلا به كالازار

زمينه و هدف: مقاومت ميزبان به عفونت ليشمانيا منجر به فعال شدن ماكروفاژ و از بين رفتن انگل، به واسطه پاسخ ايمني سلولي مي‌گردد. با توجه به اهميت نقش اينترلوكين-١٣ در دفاع عليه ليشمانياي احشايي و اثرات شناخت شده پلي مورفيسم ژن اينترلوكين - ١٣ بر روي اين بيماري، هدف از مطالعه حاضر بررسي ارتباط پلي م و رفيسم ژن اينترلوكين - ١٣ با ليشمانياي احشايي است . موادوروش‌ها: گروه مورد مطالعه شامل 52 بيمار مبتلا به ليشمانيوز احشايي و 104 فرد سالم از ناحيه اندميك جنوب استان فارس مي‌باشد. پلي مورفيسم ژن اينترلوكين - ١٣(موقعيت A/C 1512-) با استفاده از PCR-RFLP مورد بررسي قرار گرفت . نتايج بدست آمده در دو گروه با استفاده از آزمون مجذور كاي مقايسه گرديدند. نتايج: فراواني ژنوتيپ‌هاي AA ، AC ، و CC تفاوت معني‌داري را بين دو گروه مورد مطالعه نشان ندادند. همچنين تفاوت معنا‌دار آماري در ارتباط با فراواني آلل‌هاي A و C در بين دو گروه مورد مطالعه يافت نگرديد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه هيچ گونه تفاوت معني داري بين آلل ها و ژنوتيپ ها يا اينترلوكين-13 در بيماران مبتلا به ليشمانيوز احشايي و افراد سالم مشاهده نشد. براساس يافته‌هاي فوق نمي‌توان پلي مورفيسم ژن اينترلوكين-13 در ناحيه 1512-را عامل استعداد به ليشمانيوز احشايي در نظر گرفت. واژه‌هاي كليدي: اينترلوكين-13، پلي مورفيسم ژني، ليشمانيوز احشايي، ليشمانيا