بررسي اثر دگزامتازون بر استفراغ متعاقب مصرف مرفين در مدل حيواني

زمينه و هدف: مرفين به صورت متداول براي تسكين درد متوسط تا شديد به كار مي ‌ رود، ولي از عوارض جانبي آن استفراغ است. هدف از اين بررسي، ارزيابي اثرات ضد استفراغي دگزامتازون در مدل حيواني پس از مصرف مرفين بود. مواد و روش‌ها: مطالعه روي 14 قلاده سگ 2 تا 4 سال كه به صورت اتفاقي به دو گروه مساوي 7 تايي درمان و كنترل تقسيم شدند،انجام شد. در گروه درمان، 60 دقيقه پيش از تزريق مرفين، دگزامتازون به ميزان mg/kg 1 و در گروه كنترل، 2 سي‌سي سالين به صورت تزريق داخل عضلاني مصرف شد. بعد از گذشت 60 دقيقه از تزريق اول، تمامي نمونه‌ها از هر دو گروه، مرفين با دوز mg/kg 1 به صورت داخل عضلاني دريافت و به مدت 1 ساعت جهت بررسي تعداد و زمان اپيزودهاي استفراغي، گروه‌ها مقايسه شدند. نتايج: ميانگين و انحراف معيار اولين اپيزود استفراغي در گروه درمان در حدود 49 ± 266 ثانيه و در گروه كنترل در حدود 31.84 ± 197.6 ثانيه محاسبه گرديدو تغيير آماري معناداري در مقايسه بين زمان شروع اولين اپيزود استفراغ در گروه كنترل و درمان مشاهده نشد (0.23= P ). بين تعداد اپيزودهاي استفراغي در گروه درمان و كنترل هيچ‌گونه اختلاف آماري معناداري مشاهده نشد (0.16 = P ). اختلاف آماري معناداري در وزن سگ‌هاي تحت مطالعه در گروه درمان و كنترل مشاهده نشد (0.95 = P ). نتيجه‌گيري: تجويز دگزامتازون با اين دوز، يك ساعت قبل از شروع تجويز عضلاني مرفين، تاثير معني‌داري در تناوب اپيزود‌هاي استفراغ يا وقوع آن قبل از اولين اپيزود استفراغ ندارد.