بررسي تاثير گلوكانتيم در ضايعات ليشمانيوز جلدي آلوده به عفونت ثانويه باكتريال در مقايسه با ضايعات غيرآلوده

سابقه و هدف: خط اول درمان در ليشمانيوز جلدي استفاده از تركيبات پنج ظرفيتي آنتيموان شامل مگلومين آنتيموان (گلوكانتيم) ميباشد، با اين حال عدم پاسخ به درمان با گلوكانتيم در بيماران مبتلا به ليشمانيوز جلدي يك مشكل اساسي ميباشد. هدف از اين مطالعه بررسي اكتيويتي گلوكانتيم در ضايعات ليشمانيوز جلدي آلوده به عفونت ثانويه باكتريال در مقايسه با ضايعات غير عفوني بود.مواد و روشها: اين مطالعه از نوع كارآزمايي باليني تجربي با كد اخلاق 33239/4/12/پ ميباشد كه از بيماران مبتلا به سالك نمونه گيري از نظر عفونت ثانويه باكتريال گرفته ميشد. بعد از نمونه گيري كليه بيماران تحت درمان با گلوكانتيم سيستميك براي 3 هفته قرار گرفته و به مدت دو ماه پيگيري شدند. اكتيويتي خوب بر اساس كاهش اندازه زخم و وجود ري اپيتليزاسيون و منفي شدن اسمير مستقيم و موثر نبودن دارو بر اساس عدم تغيير اندازه ضايعه بدون ري اپيتليزاسيون و اسمير متبت در انتهاي مطالعه تعريف گرديد. همچنين بيماران بر اساس پاسخ كشت منفي و مثبت از نظر باكتريال به دو گروه تقسيم شده و اكتيويتي گلوكانتيم بين دو گروه مقايسه گرديد.يافته ها: تعداد 161 بيمار وارد مطالعه گرديدند. در آزمايشهاي انجام شده 123 نفر (76.4%) از نظر كشت باكتريال منفي و 38 نفر (23.6%) مثبت بودند. در گروهي كه كشت منفي داشته پاسخ به درمان در 80 نفر (65%) خوب و در 43 نفر (35%) عدم پاسخ به درمان وجود داشت و در گروه با كشت مثبت در 12 نفر (31.6%) پاسخ به درمان خوب و در 26 نفر (68.4%) عدم پاسخ به درمان وجود داشت (P<0.01 و x2=13.27).نتيجه گيري: اكتيويني گلوكانتيم درضايعات ليشمانيوز جلدي آلوده به عفونت ثانويه باكتريال كاهش مييابد.