بررسي تطبيقي قصص در قرآن و عهدين

دين مبين اسلام و اديان توحيدي يهوديت و مسيحيت، هر يك داراي كتب مقدسي هستند، ‏كه اين كتاب‌ها مبناي ايمان مؤمنان به اين اديان است. ‏كلمه‌ها، پيامبران معاني اند، و در اين پيام گذاري، مانند رسولان و پيامبران، تابع محيط و ‏آداب و سنن و حوزه هاي مأموريت خويش اند. مجموعه كلمه ها و جملات كه از هدفي ‏خاص پيروي مي كنند، و بازگوي وقايعي در گذشته و يا توصيف رخدادي مي باشند، قصه ‏و قصه‌پردازي است. ‏قصه‌پردازي و خلق آن، ريشه در خلقت، رشد و تكوين آدمي، جامعه اوليه او و نخستين ‏تمدن‌ها دارد. هنر قصه پردازي از طرف دين مبين نيز به رسميت شناخته شده است، و ‏تقريباً در تمام كتاب هاي آسماني به ويژه قرآن كريم، به ميزان قابل توجهي مورد استفاده ‏قرار گرفته است. بنابراين قصص قرآن با عهد قديم به ويژه در داستان پيامبران، داراي ‏مشتركات فراواني است؛ ولي نوع پردازش قصص در قرآن كريم با كتب مقدس، متفاوت ‏است.‏ در اين تحقيق با توجه به اهميت قصص در قرآن و عهدين،‌ به بررسي تطبيقي آن در ‏اين دو منبع پرداخته شد.‏