اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و معنادرماني بر رضايت زناشويي همسران جانبازان

اهداف: رضايت زناشويي يكي از عواملي است كه نه‌تنها مي‌تواند كيفيت زندگي جانباز، بلكه خانواده و جامعه او را تحت تاثير قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و معنادرماني بر افزايش رضايت زناشويي در همسران جانبازان انجام شد. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با دو گروه آزمودني و يك گروه كنترل، 60 نفر از همسران جانبازان اعصاب و روان شهر تهران، در سال 1396 مورد مطالعه قرار گرفتند. اين افراد با روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، معنادرماني و كنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. گروه‌هاي آزمودني در 9 جلسه 120دقيقه‌اي تحت درمان قرار گرفتند، در حالي كه گروه كنترل هيچ درماني دريافت نكرد. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه اطلاعات جمعيت‌شناختي و پرسش‌نامه رضايت زناشويي انريچ بود. داده‌ها با نرم‌افزار spss 18، از طريق آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: با كنترل اثر نمرات پيش‌آزمون، بين ميانگين نمرات رضايت زناشويي گروه‌ها در مرحله پس‌آزمون تفاوت معني‌دار وجود داشت (6.041=f؛ 0.004=p). در مقايسه دوبه‌دوي گروه‌ها، دو گروه آزمودني درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (0.023=p) و معنادرماني (0.006=p) با گروه كنترل تفاوت معني‌داري داشتند، ولي بين دو گروه آزمودني تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0.873=p) و اثربخشي دو روش درماني تقريباً يكسان بود. نتيجه‌گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و معنادرماني هر دو بر افزايش رضايت زناشويي همسران جانبازان اعصاب و روان موثر هستند.