تاثير تمرينات هوازي بر حافظه و توجه جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اهداف: اختلالات شناختي از مشكلات جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (ptsd) است. هدف تحقيق حاضر، بررسي تاثير تمرينات هوازي بر حافظه و توجه جانبازان مبتلا به ptsd بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل است كه در سال 1396 بين 21 نفر از افراد داراي اختلال ptsd مراجعه كننده به بيمارستان روان پزشكي بوستان شهر اهواز انجام شد. اين افراد به صورت داوطلبانه و به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفي در دو گروه تمرين هوازي (11 نفر) و كنترل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرينات به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته انجام شد. سطح حافظه با پرسش نامه وكسلر و سطح توجه با آزمون استروپ مورد ارزيابي قرار گرفت. داده ها توسط نرم افزار spss 22 و با استفاده از آزمون هاي t وابسته و t مستقل تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: در گروه تمرين هوازي در مرحله پس آزمون نسبت به پيش آزمون، ميانگين نمرات همه خرده مقياس هاي حافظه وكسلر و تغييرات سطح توجه اختلاف معني داري داشت (0.05 p)، در حالي كه در گروه كنترل تفاوت معني داري ديده نشد (0.05 p). در بررسي تغييرات بين گروهي نيز اختلاف معني داري بين گروه تمرين و كنترل وجود داشت (0.05 p). نتيجه گيري: تمرينات هوازي در بهبود عملكرد حافظه و سطح توجه در بيماران مبتلا به ptsd موثر است.