دور اماره اردلان في الصراع الصفوي العثماني

يكي از ويژگي‌هاي سده‌هاي دهم ويازدهم هجري، نبرد صفوي- عثماني بود. از جمله دلايل اين نبرد، تلاش هر يك از اين دو دولت براي تسلط بر امارت‌هاي كردي، بويژه امارت اردلان بود كه بر قلمروي وسيع وقلعه‌هايي استراتيژيك حكومت مي‌كرد وداراي نيروي نظامي نيرومندي بود. اين پژوهش با تكيه بر روش تاريخي در پي آن است تا اهميت اين امارت، تاثير آن بر نبرد صفوي- عثماني، موضع گيري آن درقبال اين نبرد در مراحل مختلف وسياست هريك از آنها در قبال اين امارت؛ به ويژه سياست دولت صفوي كه سرانجام توانست آن را مطيع خود سازد، نشان دهد. همچنين تاثير اين نبرد برآن امارت را كه از نتايج آن از دست رفتن بخش بزرگي از قلمرو آن وتبعيت از صفويه بود، بيان كند. ازجمله عوامل موثر بر پذيرش اين تبعيت مي توان از سياست‌هاي ستم‌گرانه‌ي دولت عثماني، طمع ورزي‌هاي آن براي تسلط بر شهرزور، در پيش گرفتن سياست‌هاي معتدلانه تري توسط دولت صفوي وظهور دولت مركزي نيرومندي در ايران، نام برد.

Safavid-Ottoman conflict during 16th and 17th centuries was one of the characteristics of the medieval history. One of the reasons of those conflicts was their attempt to dominate over the Kurdish dynasties specially Ardalan that governed over a vast and strategic region and possessed a strong military power. The current study tries to show the importance of this dynasty and its role in the conflict between the two big empires at different time span. Also, the policies of these two empires with regard to the Kurdish dynasty specially the Safavids that finally succeeded in dominating over the Ardalans. The paper also intends to show the effects of the conflict on the dynasty that consequently lost a greater part in the west and its submission to the Safavids and the loss of its independence. The main factors that led to its submission were brutal Ottoman policies and its covetousness to gain Shahr-e-Zoor, as well as more moderate policies of Safavids and the appearance of a powerful centralized government in Iran.