روّاد القصه القصيره في ايران وسوريه؛ دراسه مقارنه

دهه‌هاي سوم و چهارم قرن بيستم، به ترتيب آغاز پيدايش رسمي داستان كوتاه در ايران و سوريه به شمار مي‌آيد، زماني كه پيشگامان انديشه‌هاي نوگرايانه، استفاده از اين نوع ادبي را براي ايجاد تحولي ادبي در جامعه آن روزگار ضروري دانستند. در اين ميان، نقش داستان نويسان دو كشور كه با استفاده از تكنيك‌هاي جديد غربي و خلق داستان‌هايي برخاسته از متن جامعه توانستند با همتايان غربي خود رقابت كنند، قابل توجه و بررسي است. نوشتار حاضر با استفاده از مدرسه تطبيقي آمريكايي، كه مبتني بر وحدت افكار بشري است، بدون آنكه روابط تاريخي يا زيرساخت‌هاي اجتماعي (برخلاف مكاتب تطبيقي فرانسوي و ماركسيستي) را در نظر گيرد، شباهت‌ها و تفاوت‌هاي داستان‌هاي‌ پيشگامان داستان‌نويسي ايران و سوريه را در دهه‌هاي آغازين ظهور آن بررسي مي‌كند. آغازگران اين حركت در دو كشور، دو قله داستان نويسي و سپس دو نماينده داستان نويسي زنان، نويسندگان مورد بررسي در مقاله حاضر هستند. بررسي تاريخ داستان نويسي در دو كشور نشان مي‌دهد داستان كوتاه ايران، هم به لحاظ زماني و هم از جنبه انگيزشي، آهنگي سريع‌تر از سوريه داشته است و به همين ترتيب، بسيار زودتر توانسته است شاهد هور نويسندگاني برجسته در اين جنس ادبي باشد. اين در حالي است كه صداهاي زنانه در سوريه بيشتر و بلندتر به گوش مي‌رسد.

The third and fourth decades of 20th century seems to be the beginning of short story writing in Iran and Syria, the period when pioneers of modern thoughts considered this type of literature effective for creating literary transformation in societies. As such, it is remarkable to study the role of story writers of these two countries who by using new western techniques as well as creating social stories could compete with their western peers. The current paper, using Contemporary American Academy that is based on the unity of human thought, tries to study similarities and dissimilarities in pioneers of fiction writings in Iran and Syria in the early decades of their emergence rather taking into account historical relationship or social infrastructure (unlike comparative French and Marxist writings). Initiators of this movement in these two countries, two peaks of fiction writing and then two representatives of women fiction writing are some of the aspects being dealt in the current article. A review of history of fiction writing in these countries shows that short fiction of Iran, with respect to time as well as motive, had faster tune than Syria and by the same reason, it speedily could witness prominent writers in this literary domain. In the meantime, women voices in Syria becomes more and lauder then.