Security Architecture in the Persian Gulf: A Comprehensive Appraisal

اين مقاله بر ساختار امنيتي خليج فارس متمركز است. بعد از آنكه بريتانيا در سال 1971 خليج فارس را ترك گفت حفظ امنيت اين آبراه استراتژيك يكي از مهمترين نگراني‌هاي دولت‌هاي منطقه و آنهايي است كه در تامين انرژي خود به اين منطقه وابسته‌اند. بعد از چهل سال، يك انقلاب، سه جنگ بزرگ و تغيير رژيم‌ها در اين منطقه تعريف سيستمي امنيتي براي خليج فارس همچنان يك چالش بزرگ است. اين مقاله به مرور توافقات امنيتي گذشته در خليج فارس مي‌پردازد و چارچوبي جديد براي امنيت خليج فارس ارايه مي‌كند. نگاهي به الگوهاي امنيتي گذشته و در حال حاضر در منطقه بيانگر اين واقعيت است كه تمامي چارچوب‌هاي امنيتي امتحان شده، نه تنها به ثبات در منطقه نيانجاميده‌اند بلكه منجر به حضور مستقيم و پررنگ واشنگتن در خليج فارس شده‌اند. نويسندگان بر اين عقيده‌اند كه استراتژي‌هاي شكست خورده توازن قوا و مسابقه تسليحاتي، منجر به تشديد بي‌اعتمادي و عداوت در منطقه شده است. بر اين اساس هرگونه توافق امنيتي بايد در برگيرنده تمامي بازيگران اصلي خليج فارس باشد. همچنين نويسندگان اين مقاله بر اين باورند امنيت مشترك از طريق ساختار امنيتي فراگير در منطقه قابل دسترسي خواهد بود. آنها تاكيد دارند كه دستيابي به اين هدف نيازمند اعتماد سازي در منطقه است.

This article focuses on the security architecture of the Persian Gulf. Since the British left the Persian Gulf in 1971, maintaining the security of this strategic body of water has been a major concern for the governments of the region and for those who depend on energy supply from this region. Four decades later, after a revolution, three major wars, and regime changes in the region, defining a security system for the Persian Gulf remains a significant challenge. This article reviews the past security arrangements in the Persian Gulf and proposes a new framework for Persian Gulf security. Study of previous and current security patterns in the region reveal that the existing security frameworks have failed to ensure stability and led to massive direct military confrontations in the Persian Gulf. The authors argue that the failed strategies and theories of balance of power and arms race would intensify the atmosphere of mistrust and animosity in the region. They suggest that any meaningful security arrangement should involve all major regional actors the Persian Gulf. They conclude that common security can only be achieved through comprehensive security architecture in the region. Although they insist that achieving this objective needs confidence-building measures to be considered by regional actors.